Dzień czterdziesty ósmy- trzy stany skupienia.

Wbrew pozorom nie będziemy dziś rozprawiać na temat wody, choć tej leje się w urzędzie sporo. Dziś wybierzemy się w podróż do samego legowiska bestii, powiedziałbym że wręcz jądra ciemności, mimo że jąder tam niewiele. Ale jak to brzmi, “jajnik ciemności”? Jakoś niespecjalnie. Odegnajcie więc opary siarki i odważcie się spojrzeć wewnątrz wydziału organizacyjnego.

Jak już wiecie zamieszkują go harpie, ale to jeszcze nie wszystko. Harpiom przewodzi sam szeryf, co po części może być źródłem tego, jakie są. I to właśnie one mają trzy stany skupienia- przyjacielski, gdy z Tobą żartują i śmieją się z jakichś ploteczek. Paniusiowaty, gdy podchodzą do każdego z tak zimną wyższością, że człowiek zaczyna powątpiewać w swoją wartość. No i oczywiście harpiowaty, kiedy aby od nich wyjść coś musi umrzeć- możesz to być Ty, może to być Twoje dobre samopoczucie, to dla nich nie ma znaczenia.

Niestety zmianą stanu skupienia nie rządzi logika. Idąc więc po cokolwiek związanego z organizacją trzeba się przygotować, że może nas przywitać zarówno zaproszenie na sernik jak lśniące zimnym blaskiem pazury.

To powoduje, że ludzie starają się unikać tego miejsca w urzędzie za wszelką cenę, co do niedawna mnie śmieszyło, a teraz denerwuje. Ja rozumiem, że można nie chcieć robić niektórych rzeczy. Ja dla przykładu nie chcę wciągać żywych dżdżownic nosem i wyciągać je sobie przez usta, a ponieważ robić tego nie muszę to dżdżownice czują się w moim otoczeniu stosunkowo bezpieczne. Czasami jednak pojawiają się rzeczy, które po prostu trzeba zrobić dla dobra wyższego. Czytaj mojego.

A ja wyrabiam ostatnimi czasy sporo nadgodzin. W weekendy. Po prostu bajka, oczywiście o dodatkowych pieniążkach za to mogę zapomnieć. Miałem dostać urlop. I wszystko byłoby ok, bo wierzcie lub nie jestem wyczerpany pracą tutaj (nie tyle obowiązkami, co trybem ich wykonywania i ludźmi z którymi je wykonuję), gdyby nie to że trzeba to zgłosić do wydziału organizacyjnego. Mój szef nie chce tego zrobić, broni się rękoma i nogami byleby tylko uniknąć wizyty w tamtym przybytku niekoniecznie rozkoszy i stwierdził, że załatwimy to inaczej.

Zgodziłem się, bo dzięki temu co mówił, miałem mieć więcej urlopu niż wynikałoby to z “legalnej” drogi służbowej. Poszedłem więc w sobotę do roboty, jak się okazało przesiedziałem kilka godzin bez sensu i jakiejkolwiek potrzeby. Nie miałem nic do zrobienia i właściwie zmarnowałem kolejny dzień. Urlop miał mi to wynagrodzić. Miał. Okazało się, że co prawda dostanę dzień wolny, ale nie będzie to urlop. Nie będę też mógł sobie wybrać kiedy go wykorzystam. Musiałem zrobić go sobie w najbliższy poniedziałek i w zupełnie chorym trybie pod tytułem “przyjdź o 7 do roboty, podpisz się i możesz iść do domu, do 15 nie wychodź z domu i miej telefon przy sobie jakbyś szybko musiał wrócić”. Poziomu mojego wkurwienia nie jest w stanie opisać żaden ludzki język. Zacząłem się już uczyć języka piekła, żeby jakoś jednak wyrazić moje zdenerwowanie i dać upust emocją, jednak biorąc pod uwagę, że różnica w wymowie jednej sylaby zmienia wyartykułowanie mojej wściekłości w przyzwanie antychrysta i zapoczątkowanie końca świata, będę musiał sobie odpuścić i po raz kolejny dać się zagotować gniewowi w środku wyobrażając sobie jak powoli i brutalnie zabijam każdego z moich współpracowników.