"Ludzie mówią, że powinienem być urzędnikiem. Piję dużo kawy i mam wszystko w dupie."
Zanim poszedłem do urzędu myślałem, i to całkiem poważnie, że to normalne miejsce pracy jak każde inne. Że rano pójdę do pracy i po 8 godzinach wrócę z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Zmęczony, ale zadowolony- ze swojego dzieła, z wkładu w rozwój lokalnej społeczności no i z pensji. Moje wyobrażenie nie mogło być chyba bardziej mylne...
Oto zapiski z mojej pracy, spojrzenie “od wewnątrz” na pracę w jednym z polskich urzędów. Przy okazji zastrzegam sobie prawo do podkolorowania moich historii, ale o nie więcej niż 10%. ;)

czwartek, 29 maja 2014

Dzień sto dwudziesty- Dziad zdalnie sterowany.

Nie, nasza nauka nie poszła jeszcze tak do przodu, że Dziada zastąpiliśmy robotem. A szkoda, bo chyba nawet robot kuchenny bardziej nadawałby się do tej pracy. A tymczasem ja po prostu uczę się programować Dziada, sterować nim. Przez jakiś czas tego nie widziałem, ale pomału staje się to dla mnie oczywiste- mogę nim kierować tak jak chcę.
Wyciągam kurtkę z szafy, widzę, że on też wstaje więc zostawia otwarte drzwi, żeby mógł swoją również zabrać. Po czym on również zostawia otwarte drzwi, mimo że w środku już niczego więcej nie ma. Oczywiście ja muszę je zamknąć, ktoś musi, a porządek w tym biurze lubię tylko ja. To jest jedna z tych pierdół, które strasznie mnie denerwują, właśnie dlatego, że są pierdołami. Więc pewnego dnia po prostu na złość zamknąłem drzwi po wyjęciu kurtki. Skoro nie potrafi ich zamknąć, to może nie będzie potrafił także ich otworzyć, a wtedy będzie niezły cyrk. Ku mojemu niewielkiemu zdziwieniu jednak potrafił. Ku większemu, po wyjęciu odzienia zamknął drzwi.
Następnego dnia przeprowadziłem eksperyment- zostawiłem je ponownie otwarte i Dziad ich nie zamknął. Kolejny dzień, zamykam. Dziad zamyka. Eureka!
Dokładnie tak samo sprawa ma się z drzwiami wejściowymi. Zamykam je za sobą nawet jeśli widzę, że człapie w oddali. Dzięki temu po wejściu także je zamyka, a nie zostawia otwarte na oścież tak jak to wcześniej robił.
Wniosek jest bardzo prosty- Dziad nie poprawi niczego, czego sam nie ruszał. Może mieć nasrane na środku biura, ale tego nie sprzątnie, chyba, że będzie to jego dzieło. W związku z czym przestałem być miły i robię wszystko, co kiedyś wydawałoby mi się czystą złośliwością. Nadal ma jakiś przyjemny podtekst robienia mu pod górkę, ale przy okazji daje wymierne efekty. Dwie pieczenie na jednym ogniu!
Chciałem to odkrycie przenieść też na sterowanie Szefem. Ten ma zwyczaj zostawiania krzesła tak jak siedział. Rozwali się u nas jak Polska przedwojenna, zajmując całą przestrzeń między biurkami i ścianą, a moją jedyną drogę do drzwi i wszystkiego poza moim biurkiem, przez co muszę się przez niego co chwilę przepychać. Co bardziej denerwujące, gdy wstanie zostawia krzesło w miejscu, w którym siedział. Nie to, żeby podsunąć, utorować przejście. Co chwilę więc ja to musiałem robić, aż w końcu zostawiłem licząc, że Szef sam się nim zajmie, skoro sam odsunął.
Niestety, w tym przypadku obiekt badań nie dostrzega związku przyczynowo-skutkowego między blokującym przejście krzesłem, a faktem kto je ostatnio dotykał, w związku z czym nie poczuwa się do zmiany zastanego stanu rzeczy i przeciska się obok niego. Obawiam się, że w omawianym przykładzie nadchodzi moment, kiedy jedynym wyjściem będzie reedukacja przez eksterminację.

czwartek, 22 maja 2014

Dzień sto dziewętnasty- trzy stany skupienia.

Nie lubię wielu rzeczy, ale zazwyczaj sprowadza się to do ich zlewania. Bo po co się denerwować. Jednak podważanie moich kompetencji wyprowadza mnie z równowagi. W moim świecie istnieją 3 stany- tak, nie, nie wiem. Każdego z nich jestem pewien, szczególnie ostatniego. Jeśli mówię, że herbata jest ciepła to znaczy, że jest ciepła. Nie trzeba sprawdzać, “mówię jak jest”. Więc jeśli Szef mówi, żebym sprawdził czy artykuły z ustawy zgadzają się z tymi z decyzji, to odpowiadam tak/nie/nie wiem.
Tym razem źle zaczęło się od początku.
- Weź sprawdź te artykuły i ja też sprawdzę.
- To który z nas ma to sprawdzić?
- No oboje.
Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. Już mnie zaczyna nerw brać, że trzeba taką głupotę sprawdzać we dwóch, żebym się przypadkiem nie pomylił. Powiedziałem więc, że albo ja, albo on. Oczywiście, skoro trzeba coś zrobić, to wypadło na mnie. Sprawdziłem, zgadza się. Informuję.
- Sprawdź jeszcze raz.
- Po co? Coś się zmieniło w ciągu 30 sekund? Zgadzało się wcześniej, będzie zgadzało się teraz.
- To sprawdź gdzie indziej.
- Sprawdziłem, zgadza się.
- To ściągnij mi i ja sprawdzę.
Trzymajcie mnie bo nie wytrzymam. W wersji dla ubogich (czyli nie mających wykupionych odpowiednich narzędzi) wygląda to tak: wklepujecie w Google nazwę ustawy, jednym z pierwszych wyników będzie ISAP, tam znajdzie się tekst ustawy w PDFie wraz z tekstem ujednoliconym i inymi informacjami. Otwieramy, znajdujemy odpowiedni paragraf, sprawdzamy. Koniec. Za to Szef robi z tego wielki problem przy okazji wykazując się do mnie zerowym zaufaniem.
I ja wiem, czemu on tak ma. Bo boi się własnego cienia. Boi się cokolwiek tu zrobić, boi się podjąć samodzielnie jakąkolwiek decyzję, a jak już musi to do najprostszej czynności potrzebuje miliona zapewnień od każdego, kogo tylko może zapytać. Dlaczego? Bo boi się utraty pracy. I tak uraczył naszego wczorajszego gościa swoimi wywodami:
- No tu jest tragedia. Nikt nic nie wie, nic nie wiadomo. Ci w ministerstwie wymyślają głupoty, dla nich to zabawa, a my tu coś źle zrobimy, to zaraz wylecimy. I gdzie ja znajdę pracę?
Szczerze? Nie wiem co trzeba byłoby zrobić w moim urzędzie, żeby stąd wylecieć. Strzelam, że jakieś ostre przewałki na kasę, łapówki, ewentualnie decyzja po której ktoś zszedłby z tego świata. Czyli niemożliwe w moim wydziale.
Ale ja nawet wiem, czemu on to mówi. To jego strategia na budowanie sztucznego zapotrzebowania na jego pracę. Łazi po Urzędzie i wszystkim narzeka ile to nie ma pracy. To nic, że w międzyczasie siedzi u kogoś przez godzinę na kawce. Wszyscy w całym Urzędzie się z tego śmieją. Ja się z nimi z tego śmieję. A Szef mi jeszcze mówi jak gdzieś idę “tylko pamiętaj, żeby marudzić, jak dużo pracy mamy”. Co poradzić, prosił to robię. Idę więc do mojego “starego biura” bo potrzebuję jednego pozwolenia.
- Cześć, wpadłem po waszą decyzję.
- No cześć, kawka?
- Nie mam nic przeciwko.
- Coś dziś zrobiliście?
- Oooo, tyle mam pracy, tyle roboty, na nic nie mam czasu. Cały jeden faks wysłałem.
- No, to dobrze, że ciężko pracujesz. Ja do teraz tylko usta pomalowałam.
Tak, trzeba odchudzić administrację. Pilnie. A tymczasem robię sobie drugą kawę. Łyżeczkę do wyboru mam albo upieprzoną zaschniętymi burakami, albo kawą. Moi współpracownicy. Nawet na zmywak się nie nadają…

czwartek, 15 maja 2014

Dzień sto osiemnasty- fejm.

Mam swój mały rytuał przyjścia do pracy. Wpierw włączam radio, potem herbatę wrzucam do kubka, włączam komputer, słyszę, że znów rzęzi, wyłączam go, włączam ponownie, tym razem jest ok i akurat żeby zalać herbatę. A potem wiadomo, urzędnicze sprawy. Śniadanko i internet. Internety bardzo konkretnie też przeglądam- fejsik, stronki z humorem, dziennik urzędowy, poczta służbowa, wiadomości ze świata, wiadomości ze świata techniki i znów fejsik. Potem ewentualnie jakieś lokalne syfo-wiadomości (tak jakby najważniejsze wiadomości czołowych dzienników były mniej syfiaste- eurowizja, gender i Trynkiewicz, litości…).
Szef za to pierwsze co robi, to przejrzenie lokalnych portali i przeczytanie wszystkich nowych komentarzy. Czy przypadkiem o nim/wydziale ktoś nie pisze. Co zawsze kończy się konstatacją “uf, dobrze, że nie piszą, może jeszcze trochę się tu utrzymamy”, nie wiem co to ma znaczyć. Mnie to zupełnie nie rusza, moja morda wystająca zza dupy kumpla była w telewizji regionalnej, moja morda tym razem z fonią była w TVP regionalnej, trochę lepiej bo sama fonia bez mordy była w Esce, a moich zdjęć i wypowiedzi w lokalnych gazetach czy portalach liczyć mi się nie chce. Takie hobby, a media interesują się ludźmi biegającymi nago po parku z gumowym kurczakiem w… dłoni. Przez to też wiem, że te “regionałki” to o kant dupy potłuc, ludzie i tak w sporej części nie czytają skupiając się na hejcie w komentarzach, a zarówno z treści jak i opinii nigdy nic nie wynika. Ot, co najwyżej, pani w sklepie spyta, czy do kabanosa gazetkę dołożyć, bo poznała mnie po kurczaku.
Szef za to ciągle i dzielnie monitoruje, każdy artykuł, film, zdjęcie, komentarz. Czyta i stara się sprawdzić, czy zna komentującego o nicku “twoja_stara_gra_na_flecie_96”. Podobno ma znajomego grającego na flecie. Robi też inne rzeczy, np. ostatnio cały dzień jarał się tym, że ktoś napisał “doopa” zamiast “dupa” i uniknął cenzury. “Taki sprytny, hehe, doopa, musimy wykorzystać jak napiszemy do innego urzędu”.
I taka “sielanka” by zapewne trwała, gdyby nie to, że pewnego dnia ukazał się artykuł o… Kółku Różańcowym, którego Nowy Dziad skarży się, że Urząd go nie chce. Nie ma ani słowa o Szefie, kimkolwiek z wydziału, czy samym wydziale. Urząd i Szef wszystkich Szefów. Mimo to mojemu przełożonemu już zaczynają zwieracze puszczać ze strachu. “Co to, co to, co my zrobimy, jakby mnie zwolnili to chyba bym chodził żebrać pod Urząd”.
Sam artykuł krótki, 3 akapity i zdjęcie Nowego Dziada na tle samochodu, który średnio zgodnie z przepisami pozyskał. W treści narzeka, że nikt mu nie chce dać pieniędzy mimo, że on je chce, a Szef wszystkich Szefów odpowiada, że takiej kasy nie ma i nie będzie, szczególnie dla pazernych Nowych Dziadów i on woli wesprzeć już istniejące Kółka Różańcowe mniejszą kwotą.
Za to Szef już rozpoczął monitoring. Każdy nick, każde słowo komentarzy analizowane z dokładnością agenta CIA. Codziennie sprawdza, a zanim sprawdzi pyta mnie, czy widziałem coś nowego. Ja będąc na etapie powstrzymywania się od śmiechu na widok zabawnego obrazka, oczywiście mam na to kompletnie wywalone, na co z kolei Szef się irytuje. Tymczasem dyskusja od samego początku w komentarzach zeszła na przepychanki między Kółkami Różańcowymi, kto powinien dostać, a kto nie i ile. Nikt słowem się nie zająknął o Nowym Dziadzie, Szefie wszystkich Szefów, Urzędzie, wydziale. Jednak paranoja i monitoring myślę, że potrwa jeszcze z dobry tydzień.

czwartek, 8 maja 2014

Dzień sto siedemnasty- ssanie.

Ostatnio przez moje biuro przewala się masa sprzątaczek. Żadna nie wytrzymuje dłużej niż miesiąc, ciekawe czemu?
W związku z tym, co chwilę mamy zastępstwo w postaci starych (stażem) sprzątaczek na co dzień zajmujących się innymi częściami Urzędu. A pech chciał, że dzień wcześniej wybuchła nam żarówka na korytarzu i mimo moich usilnych starań, nie udało mi się wyzbierać każdej drobinki z wykładziny (którą już dawno proponowałem, żeby wywalić, “ale po niej chodzi się tak fajnie miękko, nie jak po kafelkach”). Na moją prośbę przyniosły więc odkurzacz i korzystając z okazji postanowiły przejechać cały korytarz.
A Szef postanowił sobie zażartować.
Wybiegł więc na korytarz drąc się co sił w płucach:
-Czemu nie przestrzegacie BPH?! Czemu nie przestrzegacie BHP?! Chcecie nas wszystkich otruć?!
Sprzątaczki nie wiedzą o co chodzi, ja nie wiem o co chodzi, piętro nad i pod nami też nie wiedzą o co chodzi w tych nagłych krzykach. Szef wyjaśnia:
-No czemu okno nie jest otwarte! Co to ma znaczyć?!
Jedna ze sprzątaczek wyraziła myśl, która w tym momencie przeszła przez umysł wszystkim:
-Bo na dworze jest -17, wieje wiatr i pada śnieg?
-No i co z tego?! Trujecie nas!
Sprawa zakończyła się kłótnią w biurze między Dziadem, a Szefem o potrzebę otwierania okna w czasie odkurzania. Koronnym argumentem Szefa było to, że w młynie czy stolarni jak się odkurza przy zamkniętym oknie może nastąpić wybuch. Nie pytajcie mnie, co ma piernik do wiatraka. Mój mały research wskazuje, że nikt nie otwiera okna w czasie odkurzania, poza Szefem. I za cholerę mu się tego nie wytłumaczy.
Ale sprawa na tym się nie zakończyła. Następnego dnia z samego rana dzwoni do niego telefon z Organizacyjnego. Słyszę tylko strzępki rozmowy:
-Ale te dziwki, tzn dziewczyny - zaczyna Szef.
-...
-No ale to były tylko żarty, a poza tym trzeba otwierać okno jak się odkurza.
-Przecież nikt nie otwiera okna jak odkurza!- trzask słuchawki z drugiej strony.
Kolejny dowód na potwierdzenie mojej teorii. Tymczasem Szef chodzi wkurzony, że dlaczego i w ogóle za co, się nikt nie zna ani na żartach, ani na zdrowiu. Cóż, jakby ktoś się na mnie darł z agresją w głosie (Szef nie potrafi inaczej mówić), a potem zaczynał swoje tłumaczenia od określenia mnie jako dziwki, to chyba też nie byłbym zadowolony. A sprawa ciągnęła się dalej. Szef się śmiertelnie obraził i do sprzątaczek przestał się odzywać.
Sprzątaczki są tym faktem pozytywnie zaskoczone.
Myślę, jak osiągnąć to samo.

czwartek, 1 maja 2014

Dzień sto szesnasty- can you feel the love tonight.

Od mojego przyjścia do pracy mam spory problem, a wiąże się on z tym, że jestem singlem. Tzn. ja tego jako problem nie postrzegałem, ale dzięki moim współpracownikom zmieniłem zdanie.
Przy pierwszym moim podejściu do pracy w poprzednim wydziale pracowałem z kobietą, która zwykła pytać “co słychać w życiu miłosnym” tak, jak inni pytają “jak się czujesz”. Wtedy następowały zazwyczaj litanie- a to mąż marudzi, a to dzieciaki się nie uczą, a to kochanek wyjechał. Do momentu, aż trafiła na mnie. Co mogłem odpowiedzieć? Dzieci nie mam, kochanka i męża tym bardziej, zresztą tak jak żony. Jestem po prostu szczęśliwym człowiekiem, więc zgodnie z prawdą odpowiedziałem “nic”. Ooooo, tak być nie mogło. Jak to ja, młody, przystojny, inteligentny, wysportowany, zabawny i ociekający testosteronem z bujnej brody (która jest bujna tylko dlatego, że nie chce mi się jej co 3 dni golić, a po takim czasie to już potrzebuję od sąsiada pożyczać piłę do żywopłotu) jestem singlem? Trzeba to zmienić.
I się zaczęło. Co przychodziła wolna dziewczyna, po grzecznościowym “co słychać w życiu miłosnym” następowało “a młody jest wolny”. W tym momencie mi to nie przeszkadzało, co by o kobiecie nie mówić, akurat na rzeczy się znała. Rozumiała jak działa wszechświat, więc druga część powitania następowała tylko w przypadku, gdy nasz gość mógł mi przypaść do gustu. I mimo, że czasem nie trafiała w moje chore pragnienia, to obiektywnie rzecz ujmując były to dość atrakcyjne dziewczyny.
Ale jak głosi przysłowie “co dobre szybko się kończy”. Trafiłem do Dziada i Szefa. Sprawa wyszła przy rozmowach o rodzinie (“a mnie żona wkurza”, “wnuki znowu przyjeżdżają, muszę urlop wziąć”, mam nadzieję dostrzegacie subtelną różnicę w stosunku do “co słychać w życiu miłosnym”) i zakończyła się tym samym- usilnymi próbami swatania. Pardon, desperackimi próbami swatania. Szef wyszedł z założenia, że nadaje się wszystko, co można podejrzewać o posiadanie więcej niż jednego naturalnego otworu ciała poniżej pasa. Nic innego się nie liczy- mężatki, wdowy, z wąsem, z dziećmi, po odsiadce w zakładzie zamkniętym… I oczywiście od razu najlepiej ślub, no bo skoro on wziął po miesiącu znajomości, to jest to najlepsze wyjście.
Dodatkowo robi to bez jakiegokolwiek wyczucia. Poprzednio kobieta potrafiła to wszystko jakoś dobrze zakręcić- niby coś tam powiedziała, niby nie było to tak oczywiste, a jak zapadała krępująca cisza, to też od razu ją rozładowywała jakimś neutralnym tematem. Czego z kolei można spodziewać się po Szefie podniecającym się przemysłowym ubojem trzody chlewnej? Oczywiście wszystkiego z grubej rury.
-No młody to jest wolny i szuka kogoś na pewno, to tu proszę się postarać. Teraz was wyślę na kontrolę, tylko wiecie, będziecie sami.
-(cisza).
-No, hehe. Idźcie, powodzenia.
I teraz ja muszę tłumaczyć np. praktykantce, że mój Szef sobie jaja robi, że ten subtelny aromat jaki wokół siebie roztacza przypomina mi wspaniałe wakacje na wsi, ale w przeciwieństwie do przełożonego nie gustuję jednak w wąsach. Muszę się kręcić i wić, żeby jakoś się z tego wyplątać obronną ręką.
Dotychczas mi się udaje, co wyjątkowo martwi Szefa, no bo "ty pedał nie jesteś nie?". To, że nie jestem trochę go uspokoiło, choć nadal nie rozumie, dlaczego nie chcę się ożenić z nową sprzątaczką, przecież dopiero co się rozwiodła.