"Ludzie mówią, że powinienem być urzędnikiem. Piję dużo kawy i mam wszystko w dupie."
Zanim poszedłem do urzędu myślałem, i to całkiem poważnie, że to normalne miejsce pracy jak każde inne. Że rano pójdę do pracy i po 8 godzinach wrócę z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Zmęczony, ale zadowolony- ze swojego dzieła, z wkładu w rozwój lokalnej społeczności no i z pensji. Moje wyobrażenie nie mogło być chyba bardziej mylne...
Oto zapiski z mojej pracy, spojrzenie “od wewnątrz” na pracę w jednym z polskich urzędów. Przy okazji zastrzegam sobie prawo do podkolorowania moich historii, ale o nie więcej niż 10%. ;)

czwartek, 28 lipca 2016

Dzień dwieście osiemnasty- edukacja.

Jesteście gimbusami? Pewnie w sporej części tak. Ja jestem. Jak to mówią, gimbus wyjdzie z gimbazy, ale gimbaza z gimbusa nigdy. Czy tamta reforma miała sens? Myślę, że nie. Czy nowa reforma będzie miała sens? Pewnie też nie. Gimnazjum było powtórzeniem materiału z podstawówki w nieznacznie rozszerzonym zakresie, a liceum powtórzeniem gimnazjum znów z pewną dozą nowego materiału. 3 razy niemal dokładnie to samo tylko coraz bardziej szczegółowo i tak po prawdzie dopiero studia są jakąś zmianą jakościową. No może jeszcze technikum i zawodówka, bo są już bardziej czy też całkowicie sprofilowane.

Szef ostatnio prowadził wielki spór odnośnie edukacji z jednym z naszych gości, który zaczął od stwierdzenia, że “teraz gimnazjum jest jak średnia, a liceum jak studia”. Spowodowało to w nas wybuch wesołości, a ja wyraziłem to, co napisałem tutaj na samym początku. Za to od razu naskoczył na mnie Szef oburzając się, że skoro tak to po co szedłem do liceum.
-Bo jestem pierwszym rocznikiem gimnazjum i nikt wtedy nie wiedział jak to będzie wyglądało? Bo od początku nie planowałem iść na studia techniczne lub zostać murarzem, tynkarzem czy elektrykiem?
Co może było złą decyzją, szczególnie w kontekście tego, ile zapłaciłem hydraulikowi za 2 dni roboty. No nic, w teorii ten błąd jeszcze mogę naprawić, w przeciwieństwie do mózgu Szefa, ten jest już daleko poza horyzontem zdarzeń czarnej dziury głupoty i nic go nie uratuje. Więc jak już coś mi odfuknął postanowił się przyczepić do syna kolesia, który akurat nas odwiedził. Ten jest na jakiejś wyższej technicznej po skończeniu technikum. Tu oczywiście Szefowi nie pasowało, że ktoś śmiał stwierdzić, że po technikum ma się lepszy start jeśli chodzi o np. rysunek techniczny w stosunku do absolwentów liceum, którym nie wiadomo jakim cudem jest Szef.
-Ja w liceum miałem rysunek techniczny i bez problemu zrobię go lepiej niż tam w politechnice!
Tak, na bank. Też miałem rysunek techniczny w podstawówce i pewnie o takim rysunku myśli. Jakimś rzucie klocka drewna czy innego prostego szajsu z góry, boku i przodu. Mogę się założyć, że gdyby dostał na biurko rysunek jakiejś maszyny, to nie wiedziałby, z której strony jest góra.
A na koniec jeszcze musiał się przyczepić do córki Dziada, ta jest mgr inż. Więc Szef zaczął cisnąć, że to co za inżynier jak gówno potrafi. Nawet koła wymienić nie mogła, a przecież miała na studiach mechanikę, a byle mechanik w warsztacie samochodowym dałby sobie z tym radę.. Dodam dla Waszej świadomości- mechanikę płynów. Coś Was tutaj zastanawia? Niepokoi? Czegoś nie jesteście w stanie pojąć? To jeszcze raz Wam to wyjaśnię. Szef ciśnie po córce Dziada, że ta nie zna się na mechanice samochodowej, a przecież miała na studiach mechanikę płynów.
Szef nie potrafi znieść choćby sugestii, że ktoś po jakiejś innej szkole były w czymś od niego lepszy, więc gdy tylko pojawia się ten temat, nawet jeśli nie odnosi się w jakikolwiek sposób do niego, to czuje nieodpartą potrzebę kłócenia się i udowadniania rzeczy, które sensowne są chyba tylko w jego małej główce.

czwartek, 21 lipca 2016

Dzień dwieście siedemnasty- wywczasy.

Siedzę w biurze, ale czuję się jak na plaży. Szef na urlopie. Dziad na urlopie. Stażysta na urlopie. Sam, samiuteńki siedzę sobie przy biurku. Gdyby nie to, że telefon nie sięga, to najchętniej wziąłbym laptopa i usiadł sobie w ogródkach niedaleko Urzędu i z kawą na świeżym powietrzu sobie spokojnie pracował. W sumie nie widzę jednego powodu, żeby taka forma organizacji pracy w Urzędzie nie była normą. Siedzę tu sam któryś dzień, nie przyszła ani jedna osoba, a telefon dzwonił 5 razy z czego raz po coś konkretnego. Cały czas właściwie klepię tylko pismo za pismem, a i to głównie dlatego, że władza w Polsce jest zorganizowana gorzej niż przeciętny burdel na wsi.
W ciągu ostatnich 2 tygodni dostałem od 3 różnych instytucji państwowych pismo, że potrzebują zebrać informacje ode mnie. Dokładnie te same informacje, ale różniące się drobnymi szczegółami. Takimi w stylu, że jedni chcą mieć podaną wagę sprzętu z opakowaniem, drudzy bez. Irytujące jest to o tyle, że te drobne różnice wymagają ode mnie ponownego kontaktu z tymi samymi ludźmi w tej samej sprawie. I średnio co 4 dni muszę do nich słać nowe pismo z tym samym pytaniem. Po prostu czekam aż zaczną dzwonić, czy mnie przypadkiem nie pojebało i żebym się zdecydował czego w końcu chce.
Problem w tym, że ja nie chcę niczego. Tylko nasza władza sama nie wie co robi i jak, więc działa jak małpa rzucając kupą na wszystkie strony. Więc pytania wychodzą od nich do trzech różnych instytucji, a one wszystkie przysyłają je do mnie, ja odeślę odpowiedź do trzech różnych instytucji, a one wyślą 3 pisma do Warszawy z dokładnie tymi samymi informacjami. Ile czasu, papieru i pieniędzy się na to marnuje?
W tej chwili w ogóle mnie to nie interesuje. Siedzę sobie rozwalony na krześle jak Polska przedwojenna i mieszając łyżeczką w kawie myślę o dupie Maryny. Tak cicho i przyjemnie, cały czas mógłbym tak pracować. Wszystko sobie rozplanowałem tak, że z jednego zadania płynnie przechodzę do drugiego, mam nawet czas sprzątnąć biurko między jednym a drugim i cały dzionek coś tam sobie dłubię wg planu. Nie ma tej chorej gonitwy najlepiej od 7.20 rano, gdzie napieprzam 3 różne sprawy na raz, bo szybko, szybko, trzeba robić, gdy o 9 kończę robotę przerąbany jak dziwka z 60 letnim stażem, że nie mam nawet siły i chęci ogarnąć biurka, a zapas przekleństw skończył mi się pół godziny wcześniej.
I gdy już myślę, że nic mnie nie będzie w stanie wyprowadzić z równowagi odzywa się mój telefon, a z niego wyziera morda Szefa.
-Szybko idź do magazynu! Trzeba wydać 5 sztuk (załóżmy) wiader. Szybko, szybko!
-No dobra, idę.
Nie ukrywając, bo i nie mam przed kim, smutku zamknąłem biuro i ruszyłem w stronę magazynu. Nie minęły 3 minuty jak znowu do mnie dzowni.
-Z tego magazynu wydaj im 5 sztuk wiader, bo im się tam śpieszy.
-E… Wiem, że 5 sztuk wiader, przecież dosłownie przed chwilą o tym rozmawialiśmy.
-No tak, ale myślałem, że może zapomniałeś, a ja już też sam nie wiem co mówię.
Przylazłem na miejsce. Otworzyłem magazyn, wyciągnąłem wiadra, zamknąłem magazyn. Postałem chwilę na słonku. W spotifaju minęło “Long Cold Winter”, “Sharp Dressed Man” i “Black Betty”. Wziąłem więc jedno wiadro, odwróciłem i sobie na nim usiadłem. Po “Let Spirits Ride”, “Come To The Sabbath”, “Holy Diver” i 10 innych utworach podjechał samochód.
-Już tu jesteś? Sam przyjechałem przed czasem i myślałem, że sobie na ciebie poczekam.
-A wiesz, jakoś tak szybko mi się szło bo słyszałem, że się wam śpieszy.
-Haha, śpieszy. Dobre. W sumie myślałem, żeby jutro się zgłosić, ale skoro już miałem chwilę czasu…
-No cóż, w biurze słyszałem, że to pilne.
-Szedłeś z biura? Pytałem Szefa, czy cię zabrać bo też jechałem tu z Urzędu i mówił, że nie.
Nie wiem, czy bardziej chcę, żeby Szef na wakacjach był jak najdłużej, żeby nie widzieć jego parszywej mordy, czy jak najkrócej, żeby móc go udusić.

czwartek, 14 lipca 2016

Dzień dwieście szesnasty- jak bogacą się narody.

To ciekawa kwestia. Zobaczcie takich Niemców. Przegrali nie jedną, a dwie wojny światowe. A mimo to radzą sobie świetnie i to my jeździmy myć dupy ich dziadkom, a nie na odwrót. Gdzie tu sprawiedliwość historyczna? Nad tą kwestią często zastanawiają się Dziad i Szef, nagrodzeni w zeszłym miesiącu honorowymi wzmiankami w Financial Times i Business Insider.
Weźmy takiego Zuckerberga. No jak on mógł zarobić te miliony? Dziad zna odpowiedź- ukradł. Nikt nie może się za swojego życia dorobić milionów, chyba że ukradnie, bez wyjątku. Bańka internetowa, boom na social media i takie pierdy. Nie. Jak ktoś zarobił, to ukradł.
W tym momencie do wyjaśnień dołącza się Szef, który przypomina, że bogacić się trzeba przez pokolenia. I tu właśnie się zaczyna jego ból, że nie można dziedziczyć emerytury. No bo “od razu by wypłacili kilka tysięcy i masz i możesz przepieprzyć, ale już masz więcej”. No tak, faktycznie, bogacenie się.
Jest takie powiedzenie- chytry traci dwa razy. Jako, że powiedzenia są mądrością ludu, to akurat w tej ważnej kwestii jest ich więcej, a wszystkie sprowadzają się do jednego- nie kupuj gówna. Ja staram się tego stosować i dlatego od ponad 6 lat towarzyszą mi moje ulubione spodnie na wszelkie letnie wyjazdy. Przeżyły setki godzin palącego słońca, zacinającego deszczu, przemoczenie słoną, morską wodą, dyganie kamieni i dziś jedyne, co im dolega to wypłowiały kolor. I tak niezauważalnie, bo po całości. Urzędy niestety mądre być nie mogą, zabrania im tego rząd i prawo. Jak chcecie coś kupić, to praktycznie zawsze musi to być najtańsze, a nie najlepsze.
Taką właśnie mamy sytuację w tej chwili, tylko zamiast spodenek za kilkadziesiąt zyko robimy przetarg na kilkanaście baniek. Oczywiście cena jak zawsze podstawą rozstrzygnięcia przetargu i tu niespodzianka, a właściwie jej brak. Wygrała firma, która nawet nie jest firmą tylko konsorcjum firm różniących się od siebie przyrostkami w stylu -BIS. Co jednak mniej typowe urzędnicy tym zajmujący się doszli do wniosku, że to trochę przeginka i mogą wyjść z tego różne kwiatki, więc może lepiej dać drugiemu w kolejce. Problem jednak taki, że sami tego zrobić nie mogą, więc piszą do organu nadrzędnego, właściwego w tej sprawie o zgodę na wybranie mądrzej. Odpowiedź jest negatywna, jak chcieliście wybierać tak macie wybrać i nie ważne, że chcielibyście wybrać jednak lepiej.
Winda w Urzędzie, z najtańszego przetargu, w trakcie mojej pracy tu kilkukrotnie uwięziła kogoś w środku na dobrą godzinę, a nie działa średnio raz na tydzień. Ulicę, remontowaną oczywiście po taniości, trzeba naprawiać co rok. Oznakowanie poziome starło się całkowicie po roku, chyba farbę wodą rozcieńczyli za mocno.
Tak długo, jak będziemy wychodzili z założenia, że lepiej za wszystko płacić kilka razy niż raz, a porządnie, tak nie dorobimy się sensownych pieniędzy. Bo nawet gdy już je zarabiamy i tak je bezrozumnie przeżremy.

czwartek, 7 lipca 2016

Dzień dwieście piętnasty- Szafa.

Szafa na dokumenty to jedna z rzeczy, z których może nie jestem dumny, ale z pewnością zadowolony. To ta niewielka cząstka otaczającej mnie rzeczywistości w robocie, którą udało mi się zmienić, nie bez problemów, a której mimo upływu prawie 5 lat moi współpracownicy ciągle nie ogarniają.
Zacznijmy od tego, jak to wyglądało gdy tu się zjawiłem. W skrócie- fatalnie. W rozwinięciu- zbiór dokumentów składał się z jednego segregatora, do którego było wpięte multum teczek zawieszkowych, każda dla innego działu. Segregator oczywiście ledwo się domykał taki był gruby, teczki wylatywały z niego przy każdym ruchu, a chyba nikt pracujący w biurze nie ma wątpliwości, jakim te zawieszkowe gówna są gównem. Do tego spisy spraw robione na maszynie do pisania. Nie ściemniam Wam, w 2012 roku moi współpracownicy dysponujący w biurze 3 komputerami i 2 drukarkami, w tym jedną kolorową, spisy spraw robili na maszynie do pisania firmy Łucznik.
Od kiedy to zobaczyłem wiedziałem, że to jest do dupy i że można lepiej. Bo wszędzie gdzie byłem wcześniej mieli lepiej. Więc naciskałem na zmiany i wreszcie łaskawie pozwolono mi odwalić całą robotę. Załatwiłem więc 30 nowych, równych segregatorów, na każdy z nich wydrukowałem, wyciąłem i przykleiłem odpowiednie oznakowania, w tym na grzbiecie zgrabny pasek z wszystkimi ważnymi informacjami- nr. działu, klasyfikacja archiwalna, nazwa działu, miejsce na wpisanie ołówkiem dat rocznych dokumentów, jakie się w nim znajdują, wygospodarowałem na nie miejsce w szafie, przygotowałem nowy spis spraw do drukowania i ułożyłem je od najniższego numeru do najwyższego.
Widzicie tu jakiś problem? Wszystkie sprawy w jednym miejscu kulturalnie posegregowane, że przy znajomości numeracji moglibyście je na ślepo wyciągnąć. Skok jakościowy w porównaniu ze wcześniejszym rozwiązaniem najlepiej podsumować stwierdzeniem, że już nikt nie przetnie sobie ręki szukając dokumentów.
Moi współpracownicy problemy widzą. Dziad kategorycznie odmówił dołączenia swoich teczek do całej reszty teczek i nadal ma zamiar (i go realizuje) trzymać je w szafie, w której trzyma swoją kurtkę, grzebień i drugie śniadanie. Bo jest o cały metr bliżej jego biurka i nie ma zamiaru się przemęczać. Spisy spraw także trzyma tam zamiast ze wszystkimi innymi. Jeśli jest w biurze to spoko, sobie szuka jak potrzeba. Gdy jednak jest na urlopie tak jak dziś i trzeba z nich szybko skożystać, to zaczyna się cyrk. Znaleźć klucz do jego szafy, wcześniej znaleźć klucz do jego biurka, a potem znaleźć gdzieś te pieprzone teczki wśród jego prywatnych śmieci.
Szef z kolei z rozwiązania jest zadowolony, ale nie potrafi go używać. Głównie dlatego, że nie rozumie sformułowania (i stojącej za nim idei) “od najniższego numeru do najwyższego”. Notorycznie, od 5 lat, za każdym razem szuka segregatora i za każdym razem, jeśli na raz wyciągnięte jest więcej niż jeden, odkłada go w dowolne miejsce, zazwyczaj źle. Za każdym razem muszę po nim iść poprawić, bo nie rozumie, że one są ułożone wg konkretnego porządku. Wie to, bo ja mu to powiedziałem i co jakiś czas przy okazji poprawiania jego byle jakiego pierdolnięcia ich z powrotem na półkę mu to powtarzam, ale najwyraźniej tego nie rozumie.
I w tym jak w soczewce skupiają się problemy mojego wydziału. Ja coś “wymyślę” (no bo przecież nie wymyśliłem tego, tylko zaadaptowałem) i się napracuję z wprowadzeniem rozwiązania do użytku. Dziad będzie miał na to wyjebane, bo za rok-dwa idzie na emeryturę i dla niego nie liczy się nikt poza nim samym. Szef może i by chciał się wpiąć w nowe rozwiązanie, ale jest na to za głupi i nie rozumie najprostszych zasad działania tego, co zrobiłem. I tak to się żyje u nas w Urzędzie. Byle do pierwszego.