"Ludzie mówią, że powinienem być urzędnikiem. Piję dużo kawy i mam wszystko w dupie."
Zanim poszedłem do urzędu myślałem, i to całkiem poważnie, że to normalne miejsce pracy jak każde inne. Że rano pójdę do pracy i po 8 godzinach wrócę z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Zmęczony, ale zadowolony- ze swojego dzieła, z wkładu w rozwój lokalnej społeczności no i z pensji. Moje wyobrażenie nie mogło być chyba bardziej mylne...
Oto zapiski z mojej pracy, spojrzenie “od wewnątrz” na pracę w jednym z polskich urzędów. Przy okazji zastrzegam sobie prawo do podkolorowania moich historii, ale o nie więcej niż 10%. ;)

czwartek, 19 września 2013

Dzień osiemdziesiąty szósty- filmowo.

Dziś moje życie wyglądało jak dobry thriller czy film akcji. Tyle, że bez akcji, dlatego mówię, że wyglądało. Mimo, że tak na prawdę to był serio zły dzień. Nawet świadomość, że to piątek nie ratowała sytuacji.
Przed południem byłem umówiony z jednym facetem, którego firmie bardzo zależy na współpracy z Urzędem, a konkretnie sprzedaniu nam kilku ich zabawek za kwotę, która ma prawie tyle zer co dni w tygodniu. Jedną już kupiliśmy i w związku z tym umówiliśmy się na spotkanie, aby w terenie dogadać szczegóły montażu. Temperatury wreszcie wiosenne, zapowiadało się miło. Gdyby nie to, że za oknami lało, a jeszcze Szef uparł się, że też pojedzie. Mam nadzieję, że pamiętacie jak jego rozmowy biznesowe przebiegają...
Ruszyliśmy więc i już po chwili zbliżaliśmy się do celu. Stary budynek przemysłowy z XIX wieku, czerwona cegła, drewno, różne zdobienia, ornamenty na ścianach. Ostatni lokatorzy wynieśli się w latach ‘70. Od tego czasu służy głównie za korytarz do innych części obiektu. Padający deszcz, opuszczone budynki starej fabryki, oprócz kilku robotników wymieniających kable ani żywej duszy. Pod drzwi zajeżdża czarne BMW, z którego wysiada trzech facetów w czarnych płaszczach.
Wygląda jak kadr z filmu, gdyby nie to, że 2 było w płaszczach, a trzeci w czerwono-niebieskiej kurtce non stop przeżywając ile świń dziennie zarzyna się w pobliskiej ubojni. Zgadliście, to mój Szef. Przez następne pół godziny chodziliśmy wokół budynku w deszczu oglądając miejsce montażu, a następnie weszliśmy do środka. Cóż za wspaniałe wnętrze! Staliśmy w dużym pomieszczeniu, na którego suficie był świetlik wprost z XIX wieku i drewniane schody. Co prawda farba od wszystkiego odłaziła, z dachu kapała woda, poniszczona podłoga i kałuże. Jakieś stare meble, fotele, biurka. Do ściany przymocowana pożółkła instrukcja “Prace zabronione dla kobiet” z 1974 r. Ale to wszystko dodawało tylko klimatu.
Ujmował go oczywiście Szef, który przerzucił się z ilości zarzynanych świń na sposób ich uśmiercania i zawartość krwi w kaszance (zerowa, jeśli Was to interesuje). Kręcił się też wkoło wystraszony robotnik kolei, bo teren teraz należy do PKP, co wyjaśnia zarówno stan w jakim się znajduje, jak i wszechobecne fuszerki. Ale to nie dziwne, przecież to kolej. Niedawno opuścili na stałe jeden z budynków biurowych. Ok, spoko. Gdyby nie to, że pół roku przed wyprowadzką nie położyli na nowo całej instalacji elektrycznej w środku- wszystkie kable, kontakty, gniazdka, puszki, wszystko tylko po to, żeby po 6 miesiącach się wyprowadzić i przeznaczyć budynek na rozbiórkę.
Szef jarał się świniami nie bez powodu. Zaraz po cudownej wizycie w fabryce mieliśmy udać się do ubojni. Zdecydowanie nie XIX wiecznej na szczęście/nie szczęście. Wraz z prezesem firmy, cali przemoczeni, nie podzielaliśmy entuzjazmu Szefa, który już fantazjował o rzędach weterynarzy badających mięso. Oczywiście on takich rzeczy jak zniechęcenie słuchaczy nie zauważa, więc i my go trochę olaliśmy wracając do rozmowy o Wietnamie, w którym facet spędził ostatnie wakacje.
Miłą pogawędkę o “szczurach tunelowych” przerwało dotarcie do celu. Nie dało się tego nie zauważyć ze względu na trzy rzeczy. Wielką, białą halę z napisem Ubojnia, smród świńskich odchodów i wzrost podniecenia Szefa. Po wyjściu z wozu niemal skakał z radości pokazując nam palcami, gdzie się świnie wprowadza, gdzie są usypiane, gdzie spuszcza się z nich krew... Fascynujący wykład gdy stoi się w strugach deszcze pośrodku parkingu w całości zanurzonego w niezłym smrodzie.
Wreszcie dostaliśmy się do środka i z przydzielonym robotnikiem ruszyliśmy do interesujących nas urządzeń znajdujących się na samym poddaszu. Gorąc w środku niesamowity, wilgotność wysoka, jak w parny, letni dzień. Tyle, że dodatkowo raczył nas wszechobecny smród, jeszcze silniejszy niż na zewnątrz. Wreszcie zwalczając chęć Szefa do zaglądania w każdy kąt dotarliśmy na miejsce. Wszyscy chyba z fizyki pamiętamy, co dzieje się z ciepłym powietrzem. Dla przypomnienia- “unosi” się, dlatego balony latają, bo ciepłe powietrze w ich środku wypychane jest “na górę” zimniejszego. To samo zjawisko ma miejsce w pomieszczeniach, wliczając w to ubojnie świń. Chyba już domyśliliście się o co chodzi...
Stoimy więc w klimacie odpowiadającym lasom tropikalnym, w których każde żyjące zwierze na raz się zesrało, a robotnik do nas “ups, zapomniałem klucza, zaraz wracam”. Czekamy więc przed zamkniętą szafą, mokrzy teraz już nie tylko od deszczu, raczeni kolejnymi historiami z uboju, wymieniając tylko z prezesem pełne zrozumienia spojrzenia, aż wreszcie po długich minutach zjawia się pracownik. Z jednym kluczem. Zamki są dwa.
-O, to są dwa zamki?
Wyraził swoje zdziwienie, gdy zwróciliśmy jego uwagę na ten fakt. Już chciał iść, ale okazało się, że mój gość w Wietnamie najwyraźniej nauczył się wielu sztuczek, włącznie z otwieraniem zamków bez użycia klucza.
Myślicie, że ten dzień w tej chwili był zły? Macie rację. Ale zrobił się jeszcze gorszy. Wracamy z ubojni na obrzeżach miasta. Rozmawiamy z kolesiem o różnych sprawach z instalacją związanych, w sumie bardziej już umawiamy się na datę montażu, a gdy to dogadaliśmy Szef do mnie:
-To co, robimy sobie weekend?
Piątek. Godzina 13 z groszami. Przy prezesie prywatnej firmy, który z nieukrywanym przekąsem stwierdził, że jego rodzina jest zdziwiona gdy przed 18 wraca z pracy. Nie dziwię się mu i wstyd mi. Wysiadamy w centrum i w strugach deszczu zalewających mi mordę człapię do domu. Po raz kolejny muszę świecić oczami i być łączony z moim przełożonym.

1 komentarz:

  1. to trochę dziwne, że Twój szef się jara zabijaniem świnek ^^

    OdpowiedzUsuń