"Ludzie mówią, że powinienem być urzędnikiem. Piję dużo kawy i mam wszystko w dupie."
Zanim poszedłem do urzędu myślałem, i to całkiem poważnie, że to normalne miejsce pracy jak każde inne. Że rano pójdę do pracy i po 8 godzinach wrócę z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Zmęczony, ale zadowolony- ze swojego dzieła, z wkładu w rozwój lokalnej społeczności no i z pensji. Moje wyobrażenie nie mogło być chyba bardziej mylne...
Oto zapiski z mojej pracy, spojrzenie “od wewnątrz” na pracę w jednym z polskich urzędów. Przy okazji zastrzegam sobie prawo do podkolorowania moich historii, ale o nie więcej niż 10%. ;)

czwartek, 31 marca 2016

Dzień dwieście trzeci- bravissimo.

Na studiach miałem kilka żelaznych zasad. Niektórych przestrzegałem wspólnie z kumplami, niektóre były typowo moimi. Wśród pierwszej grupy była np. ta, że w ciągu tygodnia nie zaczynaliśmy pić przed 9 rano, więc dopiero 9.30 po pierwszych zajęciach meldowaliśmy się w pubie. Wśród moich prywatnych zasad była ta, że na praktykach obowiązkowo musi być aktualny numer Bravo Girl. W miarę możliwości starałem się jej trzymać, wszyscy ze mnie ciągnęli bekę, ale potem było “daj zobaczyć fotostory”, “daj przeczytać horoskop”, “poczytaj nam listy do Bravo”. Czasem zdarzały się różne kwiatki w postaci np. kalendarium imprez (z ręką na sercu- zaznaczyli dzień pamięci ofiar holocaustu czy zniesienia niewolnictwa…) albo psycho-test. I tak wspominając te wspaniałe czasy pomyślałem, że przygotuję Wam krótki test na wyczucie realiów Urzędu (po prostu wezmę małe wątki, z których nie chce mi się sklecić notki). Odpowiedzi oczywiście tradycyjnie na dole.

1.Jedyny z dostępnych dla pracowników radca prawny Urzędu idzie na zasłużoną emeryturę. Spraw jest tyle, że średnio kolejka do niego wymaga kilku godzin czekania. Jak długo więc wdraża się jego następca?
A- jakieś pół roku.
B- jakieś trzy miesiące.
C- przyszedł ostatniego dnia urzędowania poprzednika.
D- ciągle czeka na wyniki egzaminu radcowskiego.

2.Kto powinien upewnić się, że materiały dotyczące uchwał, które mają zostać podjęte przez radę na nadchodzącej sesji zostały dostarczone informatykom do umieszczenia w ePUAP?
A- 7 osobowe biuro rady.
B- wydział/urzędnik przygotowujący uchwałę.
C- odpowiednia komisja radnych.
D- któryś z 3 informatyków.

3.Zatrudniając nowego pracownika postępuje się w kolejności:
A- wynajduje zajęcia dla niego, przygotowuje miejsce pracy, zabezpiecza narzędzia pracy, zatrudnia człowieka.
B- przygotowuje miejsce pracy, wynajduje zajęcia, zabezpiecza narzędzia, zatrudnia.
C- wynajduje zajęcia, przygotowuje miejsce, zatrudnia człowieka, zabezpiecza narzędzia.
D- zatrudnia człowieka, przygotowuje miejsca pracy, zabezpiecza narzędzia, wynajduje zajęcia.

4.Najlepszym miejscem trzymania kupionych rano ryb jest:
A- lodówka piętro niżej.
B- lodówka piętro wyżej.
C- ryby kupię po pracy.
D- w biurze między oknami.

5.Za pięć trzecia:
A- ciesz się, że niedługo fajrant.
B- ostatni raz sprawdź maila.
C- umyj kubek.
D- bierz kapotę, pierdol szefa i robotę.

6.Jeśli w przypadku włączenia się alarmu instrukcja p-poż urzędu stanowi, aby zgłaszać ten fakt kierownikowi jeśli widzimy pożar lub czekać na informację o ewakuacji to:
A- zgłaszamy ten fakt kierownikowi lub czekamy na informację o ewakuacji.
B- zachowujemy spokój i profilaktycznie przygotowujemy się do spakowania i wyniesienia dokumentów.
C- oba powyższe.
D- dzwonimy każdy do każdego z pytaniem co się odpierdala blokując linie.

7.Gdy chcemy doposażyć biuro o krzesła stojące na korytarzu piętro wyżej to:
A- piszemy zapotrzebowanie.
B- zgłaszamy to ustnie odpowiedzialnemu za wyposażenie.
C- pytamy w sąsiednich biurach, czy krzesła są przypisane do tego korytarza czy można zabrać.
D- przenosimy i liczymy, że nikt nie zauważy, w końcu one i tak są tylko dla interesantów.

Jeśli we wszystkich pytaniach wybraliście odpowiedź D to gratuluję. Idealnie pasujecie do pracy w Urzędzie i powinniście szukać po BIPach ogłoszeń o pracę.
Jeśli w większości wybieraliście D to jesteście diamentami, które należy jedynie trochę oszlifować.
Mniejszość D stawia pod znakiem zapytania Wasze kompetencje.
Żadne D- idźcie pracować do prywaciarza, jesteście całkowicie niezdolni do pracy Urzędowej.

czwartek, 24 marca 2016

Dzień dwieście drugi- kółko.

Jakiś czas temu mówiłem (pisałem), że warto byłoby poświęcić Kółku Różańcowemu trochę więcej miłości. Więc oto i jest.
Jak wiecie, chłopaki (i dziewczyny) zaczęli się prężnie rozwijać. Na tyle, że przez ułamek sekundy sam myślałem, czy by do nich nie wstąpić, ale wtedy przypomniałem sobie, że mam inne rzeczy do roboty. Jednak same ich działania są ok. Od kiedy wywalili swojego Dziada i jego funkcje przejął Pan Prężny. A właściwie dla mnie po prostu Prężny, bo przez ten czas zdążyliśmy się poznać i w jakimś sensie nawiązać normalną współpracę, którą z kolei notorycznie torpeduje Szef. Z niewiadomych mi powodów.
Prężny jest zawodowcem i pasjonatem działalności Kółka. Do pomocy dobrał podobnych sobie ludzi i wspólnie głęboko przemyśleli i redefiniowali działanie organizacji. Zaczęli od wywalenia wizji ichszego Dziada do kosza i napisania jej od nowa. Realistycznie i zgodnie z opracowaną koncepcją. To spodobało się wszystkim poza Dziadem z Kółka Różańcowego i Szefem. O ile ten pierwszy może co najwyżej strzelić focha (i strzelił), o tyle ten drugi może więcej krwi napsuć (i psuje).
Zaczęło się rok temu, kiedy Kółko Różańcowe zgłosiło się do Urzędu po dotację na działalność. Szef biegał wtedy po wszystkich osobach decyzyjnych i powtarzał jak to chcą wyrwać kasę i że Dziad przed nimi tak nie chciał. Wiem po co to robił, żeby się ich pozbyć i nie powiem nie przeszkadzało mi to. Fakty jednak były takie, że ich wniosek opiewał na 8x mniejszą kwotę niż Dziada Różańcowego, a do tego skupiał się na elementach potrzebnych, a nie imprezach członków…
Następnie przez cały rok kłócił się z nimi i ze mną o każdy wydatek, jaki dokonywali. Apogeum absurdu był dla mnie konkurs, który Kółko zorganizowała, a nagrody (symboliczne) ufundowało z dotacji, do czego oczywiście mieli prawo zgodnie z zapisami umowy. Szefa cholera strzeliła, gdy dowiedział się, że konkurs wygrali ludzie spoza Kółka Różańcowego. Od razu zadzwonił do Prężnego i zrobił mu potężną awanturę, że jak on śmie dawać nagrody jakimś obcym ludziom! Potem przyszedł do mnie i mi zaczął tłumaczyć swoje zbulwersowanie, co przerodziło się w awanturę po tym, gdy zapytałem “jak mają zorganizować konkurs ogólno-jakiś i dać nagrody tylko swoim? Oszukać, żeby niezależnie co oni wygrali, czy nie dać nagród wygrywającym tylko swoim?”
Kolejną burzę w szklance wody rozpętał na jakimś ogólnym forum, na którym spotkaliśmy się z różnymi ludźmi zupełnie bez związku z Kółkiem Różańcowym. Doszedł jednak do wniosku, że skoro trwa przerwa i luźne gadki między zgromadzonymi to będzie to dobry moment, żeby im dowalić na potrzeby szerszej publiczności udowadniając jednocześnie, jak bardzo są oni niekompetentni i ogółem źli. Tym razem przyczepił się… koloru pieczątek i jakości papieru, na jakim przysyłają do Urzędu pisma. Nie wiem, czy można się do czegoś głupszego przyczepić… Choć wiem i można- bo przyczepił się też do nagłówka, który sobie zaprojektowali i drukują wraz z dokumentem nie rozumiejąc, że oni go drukują, a nie jest to zamówiona papeteria.
Innego razu męczył Prężnego, że ten ma dostarczyć sprawozdanie za półrocze z działalności. Ten się trochę opierał, ale ostatecznie coś tam naskrobał, jednak to dalece nie odpowiadało Szefowi i zaczął go dalej męczyć o lepiej zrobione, ale to już wykraczało poza cierpliwość Prężnego i spytał, po co właściwie ma to sprawozdanie robić?
-Kurwa, no jak to po co? My w Urzędzie to robimy, pokaż Młody!
Oczywiście musiałem wygrzebać z papierów nasze sprawozdanie za półrocze. Czy muszę dodawać, że Kółko Różańcowe nie ma takiego obowiązku, a jedynym argumentem Szefa było “bo my robimy”? Przy już obowiązkowym sprawozdaniu na koniec roku też wymusił na nim ileś dodatkowych dokumentów, które były zbędne i nie wymagane przez umowę, którą podpisaliśmy. Wytknęła nam to kontrola, którą Szef skwitował “człowiek prosi o kontrole i go kontrolują zamiast ich”. Tak, zgłosił to do kontroli licząc, że jedynie sprawdzą i docisną Kółko Różańcowe.
Najlepsze jednak jest podwójne podejście Szefa, czego Kółko Różańcowe i Prężny nie widzą, bo nie są obecni przy wszystkich rozmowach. Kwestia siedziby. Prężny mówi, że szukają czegoś swojego, skąd nikt nie mógłby ich już wywalić. Szef- super, ekstra, zajebiście, tu masz jeden budynek, tam drugi, a w ogóle to najlepiej weź tutaj, super sprawa, tylko jak skorzystasz z oferty masz nadać jej mój patronat.
Prężny wychodzi, przyłażą jacyś inni ludzie. Szef- kurwa, no ja nie wierzę, oni chcą swoją siedzibę! Ich chyba już kompletnie porąbało…
Przychodzi Prężny, musimy dograć jakieś kwestie finansowe, bo zgodnie z umową chcą przenieść środki z jednego zadania na drugie. Szef- spoko, zrobimy aneks tak jak w umowie i wszystko się da.
Prężny wychodzi, Szef biegnie do skarbnika- mówiłem, że tak będzie! Już chcą przenosić jakieś środki, co to w ogóle ma być, musimy im tego zakazać!
Ze wszystkim tak jest. Kolesiowi mówi jedno i tak raczej pozytywnie, no w najgorszym razie neutralnie. Prężny wychodzi, to od razu wszystkim innym ciśnie po nim, po pomyśle i po wszystkim co się da. Faktem jest, że koleś raczej zdaje sobie sprawę, że mój przełożony jest idiotą. O czym nie raz mnie zapewnił na osobności. Zastanawia mnie tylko, czy zdaje sobie sprawę jak bardzo robi im koło dupy i że człowiek, który ma się nimi najbardziej zajmować jest im najbardziej przeciwny?
A wiecie co jest najlepsze? Szef jest członkiem Kółka Różańcowego…

czwartek, 17 marca 2016

N5- o moim rozczarowaniu ludzkością.

Pamiętacie jak byliście mali i waliliście w kalesony oglądając Obcego? Tzn. w sumie nawet nie wiem w jakim wieku jesteście, czy nawet jaka jest średnia… Ja jestem kilka lat młodszy od pierwszego Obcego. W ogóle lata .70 i .80 obfitują w moje ulubione filmy SF. Alien, Star Wars (te dobre części), Outland, Blade Runner… Myślałem wtedy “oezu miły, jaki ten świat będzie za kilkaset lat, ludzie obesrają się na miętowo gdy to się spełni”. Jakieś kopalnie w kosmosie, na księżycach, lasery, blastery, railguny, androidy, egzoszkielety, roboty medyczne, klepnę się w klatę, powiem “mostek” i pojadę wprost ma mostek kapitański. Tzn. ja tego nie zrobię, bo nie dożyję czasów komunikowania się z pomieszczeniami. Ja pierdykam, kosmos.
Tymczasem 20 lat później dzwoni mój kieszonkowy komputer o mocy obliczeniowej większej niż komputer lądownika księżycowego dodatkowo podłączony 24/7 do sieci, że pora wstać bo 60 minut temu wydałem mu polecenie głosowe “obudź mnie za godzinę”. Nie chce mi się zwlec z wyra, więc w pościeli przeglądam najciekawsze newsy wybrane dla mnie automatycznie przez skrypt analizujący moje preferencje. NASA ostro ciśnie projekt złapania planetoidy, ściągnięcia jej na orbitę księżyca i eksplorację, żeby sprawdzić się przed wycieczką na Marsa. Inżynierowie Boston Dynamics dostają wypłatę za utrudnianie robotom pracy kijem do hokeja. US Navy już ma zaplanowany montaż railguna na DDG-1003 zaraz po tym jak użyją ich jako katapulty elektromagnetycznej na lotniskowcach klasy Ford. Elon Musk chce zbudować Hyperloop na trasie Wiedeń-Bratysława-Budapeszt, żeby móc podróżować pociągiem 1000-1200 km/h (szybciej od samolotów pasażerskich). Jakiemuś kolesiowi wszczepili protezę brakującego kawałka czaszki wydrukowaną w drukarce. Zresztą wydrukować możecie sobie buty czy pistolet. A przy okazji opracowano teoretyczne podstawy pod napęd pozwalający polecieć na Marsa w jakieś 30 minut. Nie za bardzo tylko wiadomo, jak wyhamować.
Piękna wizja Science Fiction? Tylko, jeśli newsy jakie śledzicie oscylują wokół Trynkiewicza i mamy Madzi. Tu macie po kolei linki do wiadomości: łapanie planetoidy, Boston Dynamics, railgun, katapulta elektromagnetyczna, Hyperloop, drukowana czaszka, drukowana broń i szybko na Marsa.
Do czego zmierzam. Świat przyszłości, którym podniecaliśmy się w czasach, gdy zginaliśmy się do nocników, jest światem teraźniejszości. Żyjemy w nim. Stoimy na progu największych rewolucji w dziejach ludzkości. Zmian nieuchronnych, o których nawet fantazjować jest ciężko. Są kraje, gdzie poważnie rozważa się zaprzestanie uczenia pisania ręcznego, są kraje, w których planuje się zlikwidować fizyczne pieniądze, są miejsca, gdzie chce się wprowadzić bezwarunkowy dochód podstawowy. Bo w przyszłości i tak pracować będą za nas roboty. I to w bliższej niż dalszej. Zastanówcie się chwilę, po co ma pracować taki np. … Ha, mam Was, wszyscy (czy większość) pewnie pomyśleliście o robotnikach, a ja idę dalej- taki np. urzędnik w urzędzie stanu cywilnego? Żeby wystawić Wam akt urodzenia? Proszę, nie śmieszcie mnie. To czynność tak automatyczna, że spokojnie może to wykonać zabawnie prosty skrypt/aplikacja/program. Ja jestem w stanie w tej chwili na barbarzyńsko prostym i prymitywnym poziomie machnąć Wam w html’u formularz, który po wpisaniu danych wypluje gotowy akt urodzenia. Wielu urzędników dziś pracuje jak “biologiczne skrypty”- dostają jakieś dane wejściowe, jakieś zapytanie, wyciągają z nich słowa kluczowe, porównują z jakimiś bazami danych (ustawy, rozporządzenia, akty prawa miejscowego, etc.) i wypluwają wynik na gotowcu z podstawionymi danymi.
Ale ok, znów muszę się przywołać do porządku- retrofuturyzm, transhumanizm, futurologia itp. mogę omawiać godzinami, ale nie o to w tej notce mi chodzi. Przypomnijmy więc- żyjemy w świecie, który nie tak dawno był dla nas odległą przyszłością. W świecie, stojącym u progu tak potężnych i głębokich zmian, że ich skutki wymykają się naszemu pojmowaniu. W świecie, w którym szokująca ilość ludzi jest zbyt głupia, żeby w (niemal) nieograniczonym dostępie do całej wiedzy całej ludzkości umieć wyszukać zwykłą informację. Czy choćby ocenić jej rzetelność.
Po paru miesiącach nieobecności jeden z (moim zdaniem najbardziej wartościowych) polskich jutuberów, SciFun, powraca z nowym filmem. Niemal nie mam wątpliwości, że to najważniejszy film w polskich internetach. Odłóżcie na chwilę śmieszkowanie ze Stonogi, Tigera i Kobry, Bonusa BGC, czy quasi-dziennikarskich wypocin wszyscy-wiemy-kogo i poświęćcie te 100 minut na obejrzenie ze zrozumieniem filmu, który powinien być pierwszą rzeczą, którą zobaczy człowiek pierwszy raz podpięty do sieci. A egzamin z jego zrozumienia powinien decydować, czy aby natychmiast danemu osobnikowi nie odciąć dostępu do internetu.


czwartek, 10 marca 2016

Dzień dwieście pierwszy- cytaty część kolejna.

Wiecie, kiedy są cytaty? Cytaty są wtedy, kiedy nie chce mi się napisać żadnej notki, ale połamią mi się wszystkie czarne kredki i już nie mogę bawić się kolorowankami. A koloruję tylko na czarno.
Zaczniemy więc od Dziada. Ten ciągle stara się zostać specjalistą od medycyny wszelakiej. Ostatnio musiałem nawet wysłuchać, chcąc nie chcąc, godzinnego monologu jakiegoś objawienia medycyny alternatywno-naturalnej odtworzonego z jutuba. Nie przerwałem tego głównie dlatego, że mam tak głęboko wywalone na to, co wokół mnie się dzieje w robocie, że pewnie jakby była powódź to ruszyłbym się dopiero jakby wywaliło korki. Ale ja nie o tym i nie o medycynie naturalnej. Dziad był chory na tyle, że żarcie czosnku, który podobno jest lekiem na wszystko, nie pomogło i musiał iść do normalnego łapiducha. Ten przepisał mu jakieś leki o spectrum i sile działania zbliżonym do wybuchu małej bomby atomowej, takie dobre 2 kilotony. Jak to w takich przypadkach bywa dostał też zapisane leki osłonowe. Tak jak nie chcecie stać goli i weseli przed wybuchająca bombą, tak nie chcecie brać ostrej chemii bez zabezpieczenia. Dziad jednak ma trochę inne spojrzenie na świat, które wyraził słowami:

Jak można dawać coś osłonowego, skoro człowiek się jeszcze dobrze czuje?

Chyba powinien włożyć cały akcent w “jeszcze”. A skoro jesteśmy przy tematach naukowych to od notki przy ostatnich świętach powinniście pamiętać, że jara mnie astronomia. Tamtą całą notkę pisałem z głowy, co nie jest specjalnie trudne biorąc pod uwagę jak wyrwane z kontekstu i na poziomie prostych ciekawostek były to wiadomości. O moich fascynacjach nie wiedzą jednak ludzie współpracujący ze mną, tak więc Szef wyskoczył mi dziś z newsem:

Nie wiem czy słyszałem o jakimś zaćmieniu księżyca co było wczoraj widoczne akurat w Polsce. Ja tam pierwszy raz słyszę o zaćmieniu księżyca, to dopiero ciekawostka.

Mam nadzieję, że wyjaśniam tylko pro-forma. Zaćmienie księżyca jest średnio 2-3 razy w roku i jest widoczne wszędzie tam, gdzie w tym czasie jest widoczny księżyc. W tym roku jeszcze nie było, najbliższe będzie 23 marca. To o czym mówił Szef to zaćmienie słońca, całkowicie widoczne tylko w Indonezji. Ale w sumie słońce-księżyc, Polska-Indonezja, co za różnica?
A jak o tym, co za różnica to od razu mi się przypomina, że po co przepłacać? Jak wiecie, Dziad ma wiele sprawdzonych sposobów na oszczędzenie paru złotych. Czasem jego pomysłowość wprawia mnie w niemałe zdumienie. Siedzę wtedy nie wiedząc jak to skomentować i po prostu kiwam w uznaniu głową. Ostatnio uraczył mnie takim pro-tipem:

I widzi pan, ja jak robię pranie to mam wąż z pralki wyprowadzony do wanny i zatykam w niej korek. Jak się skończy robić to tam w wannie jest ta cała woda z prania i ja mogę w niej spokojnie umyć różne rzeczy, np. ociekacz do naczyń.

Także tego. Myślę, że na tym po prostu skończę. A może jeszcze rzucę jakimś linkiem do muzyki, cobyście posłuchali sobie czegoś normalnego.


czwartek, 3 marca 2016

Dzień dwusetny- zemsta sithów.


Ale najgorzej, gdy zaczyna “pracować”. Może na inseminatora w chlewie się nadaje, może taka praca byłaby odpowiednia dla jego możliwości intelektualnych i motorycznych. W biurze? E-e. Mamy do wysłania pismo. 20 stron w 100 egzemplarzach do 100 adresatów. Wiecie, ile z tym jest pierdolenia? Każdy egzemplarz potrzebuje 5 pieczątek + 2 na każdej kopercie. To jest 700 pieczątek do przybicia. A wiecie ile trwa dwustronne kserowanie 2000 stron? I żeby było śmieszniej ksero, którym się posługuje, stoi w ruchliwym korytarzu, więc nie mogę go zostawić, żeby chodziło. Nawet nie dlatego, że ktoś z odwiedzających Urząd mi coś ukradnie, ale choćby dlatego, że inni urzędnicy chcąc coś skserować, a nie widząc przy maszynie strażnika po prostu mi je przerwą. A potem będę musiał ręcznie liczyć ile egzemplarzy już mam, a ile jeszcze potrzebuję. Do tego każde pismo muszę jeszcze ręcznie opisać i każdą kopertę ręcznie zaadresować. Wcześniej oczywiście jeszcze to pismo musiałem napisać. I zapamiętajcie to, co teraz napisałem, bo jeszcze ten temat powałkujemy trochę.
Szef w tym całym zamieszaniu miał do zrobienia 1 rzecz. JEDNĄ rzecz. Skserować 100 razy jedną kartkę. Nic innego, po prostu wrzucić ją na swoją drukarkę, wklepać w menu przy pozycji ilość kopii “100” i chwilkę poczekać ewentualnie dokładając papieru. Myślicie, że mu się to udało? Oczywiście, że spierdolił i dał mi za mało kopii.
W czasie gdy ja walczyłem z tym co opisałem wyżej + robiłem jakieś głupoty dla Dziada (200 stron ksera, kilkadziesiąt pieczątek) Szef postanowił trochę nadrobić i samodzielnie przygotować jedno pismo o niesamowitej objętości 4 stron. A nawet możemy powiedzieć śmiało, że mniej bo jechał na gotowcu. Zajęło mu to (dosłownie, z ręką na sercu) 2h więcej niż mi moje zadanie. A gdy potem (oczywiście, bo jakże by inaczej…) sprawdzałem jego wypociny, to jeszcze mu zakreśliłem kilka błędów.
Umniejsza swoją pozycję na własne życzenie. Robi z siebie kretyna na własne życzenie. Do roboty ma dwie lewe ręce, ale od innych wymaga przenoszenia gór. A może nawet nie. Wymaga każdej pierdoły. Wracamy znów do mojego zadania z kserowaniem 2000 stron. W trakcie gdy je wykonywałem, a zajęło mi to dobre 2 dni roboty zasypywał mnie kompletnymi pierdołami. Ja ogarniam jak to wszystko zgrać ze sobą i zgrywam, mija 6 godzina picia herbaty zaparzonej tuż po 7 rano, bo nawet jej dopić czasu nie mam, a ten do mnie podchodzi:
-Weź przerwij na chwilę, ok? Tylko napisz mi to pisemko, żebyśmy to zamknęli.
Pismo liczy 1 zdanie, 3 linijki i termin, jaki na nie mamy to 2 miesiące. Na to, co mi przerywa mam 3 dni. Wkuriowny napisałem mu to, a ten za chwilę daje mi do poprawki, bo mu coś nie pasuje. Dwie godziny później przychodzi do mnie i kładzie mi jakieś pismo na biurko:
-Sorry, że zarzucam cię starociami.
No do chuja Wacława. Daje mi pismo sprzed prawie roku, które gdzieś trzymał zachomikowane w biurku, żeby wpiąć je do teczki. Wyobraźcie sobie to proszę. Siedzę przy biurku na którym mam parę tysięcy kartek i kilkaset kopert, nie ma milimetra wolnej przestrzeni, myszki nie mogę ruszyć żeby zapobiec wygaszeniu ekranu, a on mi kładzie dwie kartki z zeszłego roku do wpięcia do teczki, która leży w szafie za jego plecami. To nawet nie chodzi o to, że ja w tej chwili nie mam na to czasu, ale wystarczyłby, żeby obrócił się na pięcie i sprawa załatwiona.
Albo to męczenie i mnie i Dziada o każdą kropkę i przecinek. Ok, ja rozumiem, nie róbmy ortów i błędów gramatycznych. Ale odległość między nagłówkiem i treścią? Połknięta gdzieś kropka? Przecinek? Przypadkowo wstawiona podwójna spacja? Połknięty ogonek? Proszę Was… Ale niech będzie, niech ja będę perfekcyjny. W tym momencie prawie płaczę, że nie mogę pokazać Wam zdjęcia pism, które on tworzy. Trzy różne fonty w dwóch różnych wielkościach i do tego jeden akapit zamiast wyjustowania wyrównany do lewej, a połowa pisma z interlinią 1,5. Druga 1. Wcięcia edytowane spacjami, nie da się poprowadzić po nich prostej linii. Ale nie, nie ma problemu. Pismo idzie, dumny jak paw. Palant.
Ja nie mam nic przeciwko wymagającym przełożonym. Ja nie mam nic przeciwko wymaganiu w stosunku do mnie. Tak zostałem wychowany, mam wymagającego ojca- cała klasa mogła dostać pały, a ja tróję i nie było dobrze, bo liczył się tylko mój wynik w stosunku do maksymalnego możliwego. Ale każdy kto wymagał ode mnie, wymagał też od samego siebie. Teraz jestem pierwszy raz w życiu w sytuacji, gdy ktoś stara się mnie cisnąć do oporu, samemu robiąc wszystko na odpierdol. Przygotowuję pismo, 6 kartek A4. Fakt, że część ściągam z gotowca trochę psuje wizję mojego głębokiego zaangażowania w ciężką pracę, ale to jest 2 albo 3 pismo z kolei tego dnia, a Szef już sapie nade mną, żebym kończył bo trzeba kolejne pisać. Drukuję i daję mu do sprawdzenia. I słyszę z sąsiedniego biura, że błąd jest. Po chwili, że kolejny i że w ogóle się nie przykładam i muszę bardziej uważać, bo tu mam straszne błędy i nie mogę takich robić. Oddaje mi pismo do poprawy- na 6 stron mam 2 błędy, przez pośpiech zapomniałem 2 daty zmienić z 2015 na 2016. To wszystko, to są te dwa straszne błędy. Gdy dzień wcześniej oddałem mu jego jednostronne wypociny, w których zakreśliłem jednego orta, dwa gramatyczne i poprawiłem nieaktualne podstawy prawne.
Raz chciał dojebać mi “strasznym błędem” w piśmie przy gościach. Przyszła do nas jakaś laska (z Urzędu), a akurat dawałem mu wydrukowane pismo do sprawdzenia. I sprawdza przy niej i już do mnie leci, że źle. Kładzie i pokazuje mi “o tutaj”. A ja na to- “to jest dobrze”. Nie dał sobie czasu na zastanowienie się i ponowne przeczytanie całości i dalej ciśnie i już głos podnosi. Ja cicha “kurwa” pod nosem i tłumaczę mu po kolei całe zdanie jeszcze pokazując długopisem. Chwila ciszy. “Aha, to jest dobrze”.
Ok, coś jest źle, trzeba to poprawić, ale mógłby sobie odpuścić komentarze w stylu nie przykładania się i strasznych błędów. I tak jest zawsze też, gdy mam jakiś pomysł racjonalizatorski, czy w ogóle cokolwiek robię. Szczyty władzy łaskawie chcą mi wymienić sprzęt na nowszy, tylko stary mam zostawić i napisać pismo. Super, zgadzam się, wielkie dzięki. Dzwonię do Szefa- “co, ale jak to? Po co? Dlaczego go zostawiłeś? Nie masz go zostawiać!”. Najlepiej żebym się cofnął, powiedział im, że zabieram te śmieci, bo pewnie mi je ukradną i w ogóle nie ufam im bo są oszustami. X godzin później “dobrze zrobiłeś z tą wymianą”.
Pamiętacie wysłanie umowy mailem, o którym pisałem wcześniej? 5 minut słuchałem jego darcia mordy z szaleństwem w oczach, żeby później stwierdził “albo wiesz co? Wyślij mu, to w sumie dobry pomysł, przynajmniej mamy podkładkę pisemną, że coś zrobiliśmy”.
Układanie sprzętu w magazynie. Mój kręgosłup wysyła do mózgu oficjalne pismo, że jeszcze 5 minut i bez wizyty na pogotowiu się nie obejdzie, 11 godzina roboty, sobota, nie tylko ja ale wszyscy rzygają już tym magazynem. Szef sobie wymyślił, żeby jeden szajs nie ułożyć na stos, tylko na regał. Żeby go tam włożyć, trzeba go wsuwać z boku, bo od przodu za mało miejsca, do tego ciężkie cholerstwo, pełno wystających dyngsów, które zahaczają o dyngsy egzemplarzy już leżących. Kłócę się z nim, że to nie ma sensu, w odpowiedzi słyszę, że on rozumie, że mi się nie chce robić (!!!!!), ale mam to wykonać. Kurwuję pod niebiosa i staram się wpierdolić ten szajs na regały, to jeszcze mi zwraca uwagę, że mam ostrożniej kłaść (100% składu- metal, metalowe śruby, metalowe nity). Jestem dosłownie na granicy między przywaleniem mu w ryj, a kucnięciem sobie w kącie odcinając mózg od wszystkich bodźców zewnętrznych, gdy wraca ze słowami “wiesz co? Jednak lepiej ułóżmy to w stos, weź wyciągnij je z regału i ułóż”.

Czasem, żeby coś naprawić, trzeba użyć bardzo wyrafinowanego sposobu. Np. jeśli w ogródku pająki założyły swoje gniazda, to zalewacie całość 30 cm warstwą napalmu i stojąc w oknie śmieszkujecie pod nosem popijając kawę i wspominając Wietnam. A gdy z ogródka zostanie tylko wypalona ziemia to zasypujecie jeszcze całość środkiem owadobójczym. Tak dla pewności. Dokładnie to samo trzeba by było zrobić z Szefem. Zalać napalmem i posypać środkiem owadobójczym. Tu nie ma miejsca na moją pracę organiczną, na koronkową robotę z przeciąganiem go na właściwą stronę Mocy, na prostowanie jego skrzywień. To człowiek, którego nie tylko kompetencje zawodowe na zajmowanym stanowisku budzą spore wątpliwości, ale także umiejętności interpersonalne czy ogółem przygotowanie do życia. Wyobrażacie sobie, że dyrektor wydziału zarabiając w okolicach średniej krajowej (na ten moment to ca. 4,5k plnów) idąc do sklepu po cukier waży jego paczki na wadze do warzyw/owoców, żeby sprawdzić, w której jest najwięcej. Czy ja coś jeszcze muszę dodawać o tym człowieku? Serio, w najśmielszych snach (a bywają bardzo śmiałe) nie wyśniłbym takiego indywiduum i w najmniejszym stopniu nie jestem zadowolony, że trafiłem na nie na swojej drodze. I to w sposób solidnie mnie udupiający w dogłębnym poznawania go przez 40 godzin tygodniowo.