"Ludzie mówią, że powinienem być urzędnikiem. Piję dużo kawy i mam wszystko w dupie."
Zanim poszedłem do urzędu myślałem, i to całkiem poważnie, że to normalne miejsce pracy jak każde inne. Że rano pójdę do pracy i po 8 godzinach wrócę z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku. Zmęczony, ale zadowolony- ze swojego dzieła, z wkładu w rozwój lokalnej społeczności no i z pensji. Moje wyobrażenie nie mogło być chyba bardziej mylne...
Oto zapiski z mojej pracy, spojrzenie “od wewnątrz” na pracę w jednym z polskich urzędów. Przy okazji zastrzegam sobie prawo do podkolorowania moich historii, ale o nie więcej niż 10%. ;)

czwartek, 31 sierpnia 2017

Dzień dwieście pięćdziesiąty siódmy- kubeł.

Wiecie, że dla zachowania zdrowej wagi i relacji z innymi wystarczy jedna, prosta rzecz. W odpowiednim momencie zamknąć mordę. Mądrość życiowa, którą szczególnie powinni przyjąć do wiadomości wszyscy mający niczym Kubuś Puchatek mały rozumek. A, że patrząc na Szefa nie mogę pozbyć się z głowy pytania kto mu co rano wiąże buty, to powinien się do niej stosować podwójnie.
Było tak przy pierwszym wystąpieniu przed Radą i mediami, gdy słuchałem go z rosnącą z minuty na minutę zgrozą. Pieprzył trzy po trzy, a wszystkie portale internetowe rozgorzały później komentarzami do jego kwiecistej mowy. Pytają go o atmosferę wydarzenia (nie ważne jakiego), odpowiada że było kulturalnie i spokojnie. Info dla Was: wszędzie lądowały filmiki na których wyraźnie podchmieleni ludzie przekrzykiwali się informacjami co do profesji matek adwersarzy i odziedziczonymi w związku z tym tytułami społecznymi. Podpowiem, że nie chodziło o tytuły szlacheckie. Pytają go, czy wg niego było bezpiecznie, odpowiada że tak, a w następnym zdaniu gani ludzi, którzy przyszli z dziećmi za narażanie ich na niebezpieczeństwo. Pytają go o ogólną opinię, to ten odpowiada że było jak za jego poborowych czasów za PRL tylko brakowało mu wódki, bo w przeciwieństwie do lat ‘80 tym razem nie częstowali. A, na koniec dodał “he he he”.
Gdy więc pojawiła się kolejna okazja, a właściwie smutny obowiązek, żeby się wypowiadał, to dałem mu za darmo jedną, złotą radę. Opowiadaj krótkimi zdaniami, tylko podstawowe fakty, przedstawisz je- zamknij mordę. Pomni rozmiaru poprzedniej klęski, także Szefostwo postanowiło zagrać bezpiecznie i kazali Szefowi napisać co będzie mówił i przedstawić to do akceptacji. Oczywiście ani to było ładne, ani zgrabne, ale przynajmniej pozbawione zbędnego pieprzenia.
Z niekrytym więc zadowoleniem słuchaliśmy jak sylabizuje z kartki nie za bardzo przejmując się chaosem jaki panował w tej wypowiedzi i z równie niekrytym przerażeniem słuchaliśmy, jak po zakończeniu części głównej zaczął dodawać coś od siebie. Więc zaczął mówić o raju, który widział (nie pytajcie, nikt nie wie o co chodzi) i o generale matce naturze (prawdopodobnie jakieś pomieszanie generała mroza z matką naturą, ale to luźne domysły). Szczęśliwie to, co mówił było tak abstrakcyjne, że wszyscy potencjalni interlokutorzy byli w głębokim szoku i dało to czas na zadziałanie awaryjnych rozwiązań. Zaraz po wystąpieniu Szefa byli gotowi inni, którzy szybko przejęli temat i wyprowadzili wszystko na w miarę równą ścieżkę.
Ale to nie jedyne przypadki, w których Szef nie trzyma mordy w kuble, tak jak powinien. Z ostatnich tylko dni mogę przytoczyć choćby ten, gdy braliśmy udział w jednym z Urzędowych spotkań. Było to na sali konferencyjnej, która ma ten minus, że stoły są ustawione w podkowę. Siedziałem, siłą rzeczy, przy moim przełożonym, ale obgadywałem jakieś pół-oficjalne sprawy (no dobra, pieprzyłem o dupie maryny) z kolesiem z innego biura. Od niego przynajmniej nie waliło. Pech chciał, że Szef siedział ostatni, więc skoro ja byłem odwrócony, to nie za bardzo miał komu truć dupę w pobliżu, więc przerzucił się na siedzących naprzeciwko, same dziewczyny i zaczął rzucać tekstami “no, no, jakie ja mam widoki”, “ho ho, co za nogi”, “he he”.
Nie wiem, kto w tym momencie miał wyraźniejszy wyraz zażenowania na twarzy, ja czy one.

czwartek, 24 sierpnia 2017

N13- brum, brum.

Zdarza się, że jazda po polskich drogach przypomina walkę. Z pewnością ciężką walkę o utrzymanie się na drodze toczył kierowca UAZ-a, który nie tak dawno jechał przede mną. Ze wszystkich tylnych świateł połowicznie działał mu jeden stop, a jadąc po mokrej nawierzchni zostawiał za sobą cztery ślady kół. Tak, cztery, nie dwa. Przy okazji ciągle manewrował od krawężnika do osi, pewnie związane to było z unikatowym zestrojeniem podwozia, raczej nie podejrzewam faceta o jazdę na podwójnym gazie. W każdym cywilizowanym miejscu ten samochód jechałby w najlepszym razie na lawecie. Ale ja nie od dziś mam poważne wątpliwości, czy my żyjemy w normalnym miejscu. A dziś powiem Wam, kto jest najgorszym z najgorszych na polskich drogach. Pomijając pijanych.
Jest wiele grup, które widząc na drodze powodują u mnie wzrost czujności, mocniejsze chwycenie kierownicy, zdjęcie nogi z gazu i poprawę pasów. To np. młodzi chłopacy w starych samochodach. Obowiązkowa czapeczka z daszkiem i w 99% przypadków- Golf III/IV, Pasek B5, Civic. Mogą to też być trochę starsi chłopcy. Tacy, którzy wyrośli już z czapeczek i nie mieszkają z rodzicami- stąd pewnie mogą bez ograniczeń chodzić na solarium i do wiejskich salonów tatuażu. Życie na swoim to prestiż, więc i gablota lepsza- 15-20 letnie bumy 5-7, równie wiekowe A6-A8, czy S Klasse. Koniecznie na szerokich gumach z lansiarskimi alusami podwajającymi wartość wozu, oparciem fotela kierowcy ustawionym tak, żeby na świat patrzeć przez kierownicę, którą trzyma się jedną ręką eksponującą złotą ketę. Ale także ci najstarsi chłopcy, w najnowszych, czy po prostu nowych samochodach, choć niekoniecznie najwyższej klasy. Koszula w kratę, na nią założony sweterek, na fotelu pasażera żona równie siwa co i mąż. No i 70km/h między miastami, a przy skręcaniu zwalnianie do zera. Ten styl jazdy widzę też u kobiet w każdym wieku, szczególnie z rejestracjami wskazującymi na jakieś pipidówy. Z drugiej strony czarnowłosa w niebieskiej Celice, która jakiś czas temu tak przecięła skrzyżowanie, że z bratem poczuliśmy się jak upośledzeni, prosiłbym żeby się zgłosiła jeśli to czyta. Potrzebuję korepetycji.
Ale ci wszyscy wyżej wymienieni choć są źli i jeżdżąc powodują zagrożenie z różnych powodów, to jednak nie są najgorsi. Nie są nimi nawet motocykliści, choć motocykle są wszędzie szczególnie wyprzedzając na trzeciego, na zakręcie, pod górkę z prędkością maksymalną przekroczoną niemal dwukrotnie. Najgorsze są święte krowy polskich dróg- rowerzyści.
Trzy przykłady, z trzech ostatnich dni. Pierwszy jechał środkiem pasa ruchu, przy podwójnej ciągłej i pod górkę, pod którą ledwo pedałował. Jechanie przy skraju? Och, to uwłaczałoby królowi dróg. Druga ma szczęście, że jeszcze chodzi i może je zawdzięczać kostce brukowej po której wolno jechałem zbliżając się do skrzyżowania równorzędnego, na które już miałem wjechać widząc, że mam prawą wolną, ale z lewej wyskoczyła mi na pełnej prędkości rowerzystka z wyraźnym oburzeniem na twarzy. Chciałem jej odpowiedzieć, ale zanim odpaliłem wóz, którym tak szybko hamowałem, że nie zdążyłem sprzęgła wcisnąć i mi zgasł, to zdążyła odjechać w siną dal. No i trzeci idiota, również na skrzyżowaniu równorzędnym, również wyjechał z mojej lewej. Ale ten cwaniaczek lepiej znał kodeks ruchu drogowego i zamiast wjechać mi na maskę bez pierwszeństwa, to po prostu bez zwolnienia pojechał asfaltem wzdłuż krawężnika i przejechał mi przed nosem po pasach.
Dawno nie jeździłem na rowerze, więc możecie dać mi znać, czy w ostatnich latach zaczęli montować do nich pola siłowe?

czwartek, 17 sierpnia 2017

Dzień dwieście pięćdziesiąty szósty- screw you guys, I'm going home.

Wiecie, że pochodzę z Pomorza. Nigdy nie napisałem tego wprost, ale myślę, że wielokrotnie dałem wystarczająco dużo wskazówek, żeby każdy się tego domyślił. Szczególnie, na samym początku pisania bloga. Z kolegów i koleżanek z innych miejsc Polski często się śmieję gdy mówią, że u nich wieje. Pamiętajcie, że jak u nas wieje to trzeba stojąc na plaży uważać, żeby kutrem w mordę nie dostać. Gdy widzicie jak mewy lecą do tyłu to wiecie, że mocno wieje. No i jak delfin rozbije się wam o okno, to nie wychodźcie sprawdzić, czy wszystko z nim ok. To stara sztuczka huraganów, żeby wywabić Was z domu. I ostatnio też u nas wiało, o czym zapewne już wiecie, a może i domyślacie się, że w związku z tym wszyscy dostali sraczki (wyjątkowo słusznie) i sam też byłem wciągnięty w tryby. Mógłbym tu pisać o ludzkiej i leśnej tragedii (na miejsce jechałem w kolumnie wóz transmisyjny-ja-karawan), ale nie przychodzicie tu dla tragedii. Tylko dla chleba i igrzysk, a ja nie mając chleba w ofercie dam Wam choć igrzyska.
W tany ruszyłem z Szefem, więc wstydu się najadłem nie mało, ale o nim kiedy indziej. Bo pierwszą osobą na którą trafiłem, poza wszechobecnymi strażakami, był Człowiek Wieprz. Niesamowity okaz biologiczny, pierwsza na świecie udana krzyżówka człowieka i świni. Nie wiem jakim cudem krzesła wytrzymywały jego masę, a pocił się od samego siedzenia co tylko uwydatniała jego czerwona, nalana twarz. A wiecie co jest najlepsze? Że świnia w jego przypadku w najmniejszym stopniu pije do wyglądu. Człowiek jest po prostu klonem Szefa, tylko o wiele grubszym i na wyższym stanowisku. Wystarczająco wysokim, żeby jego praca = polityka. Wszystko, co jego spasione wargi z siebie wydalały było jak wyjęte z wiejskiego wiecu wyborczego.
-Ile macie plandek? -spytał go strażak.
-Ile mamy plandek? -powtórzył pytanie Człowiek Wieprz do swojego pracownika, cichego dziadka, który zaczął grzebać w swoich przepastnych segregatorach.
-Tyle, ile kupiłeś panie Wieprzu -podpowiedziałem, bo czas tak jakby naglił- czyli żadnych.
-Oooooooo.... -nie wiem czy właśnie dostawał jakiegoś zawału czy innej choroby wieńcowej, czy tylko się wściekał- My tutaj ciężko pracujemy. Cały nasz urząd i wszystkie służby są w stanie najwyższej gotowości, sytuacja jednak jest nietypowa, powiedziałbym, katastrofalna i w jej toku niektóre elementy kompleksowo zbudowanego systemu mogą przechodzić okresowe problemy. Poza tym w powyższym kontekście warto zwrócić uwagę, że pan też pojawił się tu z pustymi rękoma.
I tu cię mam, kutasino. Dobrze, że ugryzłem się w język, zanim serio to powiedziałem.
-O, panie Wieprzu, nie docenia mnie pan. Nigdy w gościnę z pustymi rękoma nie przychodzę, zaraz pójdę do wozu i przekażę plandeki, które rano kupiłem po drodze. I fakturkę dla pana, w końcu to pan dziś stawia.
Chyba mocno go to podminowało, bo chwilę później udał się do samochodu służbowego i ruszył w teren. A ja tymczasem robiłem trochę tu, trochę tam, trochę poplotkowałem o sprawach służbowych z trochę ważniejszymi w tym momencie ludźmi, którzy przynajmniej ogarniali o co kaman. Wniosków jest z milion, warto byłoby je wdrożyć, więc gdy Człowiek Wieprz wrócił, podjudziłem jednego z ludzi, żeby delikatnie go o to zaatakował.
-No, bo wie pan, by nam się przydało to i tamto. Trochę bardziej to rozwinąć.
-Bzdury. Wszystko jest rozwinięte w stopniu wystarczającym, wszystko zgodnie z planem, jestem w 100% pewien, że tak jak powinno być.
-Powinny też być plandeki…
-I są, i są drogi panie. Od rana działamy z plandekami, mieliśmy je na miejscu (tak, to było o moich plandekach).
-A jakby tak np. kupić łóżka polowe? To by się przydało wszystkim, i służby mogłyby odpocząć, i poszkodowani, i dowodzący akcją nierzadko od poprzedniego wieczora…
-Podpiszemy umowę na dostawę łóżek, gdy będą potrzebne.
-Ja nie jestem pewien, czy ktokolwiek dostarczy nam powiedzmy… setkę łóżek z godziny na godzinę, bo nie będą mieli na stanie.
-To podpiszemy umowę z zakładem, który je nam wyprodukuje w przypadku zaistnienia takiej potrzeby. W tym momencie nie widzę uzasadnienia dla ponoszenia bezsensownych kosztów. Powinniśmy wspólnie myśleć o właściwym zabezpieczeniu potrzeb mieszkańców bez niepotrzebnego marnowania pieniędzy w czasie, kiedy nie jest to niezbędne.
Zapadła grobowa cisza, nie licząc sapania Człowieka Wieprza.
-Chyba…- zacząłem- Chyba muszę iść napić się kawy.
-Tak, tak, my też -odpowiedzieli wszyscy.
-To i ja pójdę -dołączył się Człowiek Wieprz.
-Ale ekspres jest na drugim piętrze -oj ja dobrze przemyślałem, jakiego napoju potrzebuję.
-Aha… To proszę przynieść mi gdy będziecie wracać.

czwartek, 10 sierpnia 2017

Dzień dwieście pięćdziesiąty piąty- oh god don't forsake me.

Dziś będzie o wykluczeniu cyfrowym. Ważny problem w naszym świecie, będzie coraz ważniejszy. A w moim biurze to można by dosłownie urządzić skansen, którego ja mógłbym być kustoszem. Gdybym oczywiście miał czas, w tej chwili nie mam. Nie dlatego, że mam jakiś straszny zapierdol na fejsie, ale w czasie picia gorącej herbaty zabolał mnie ząbek, o którym moja stomatolog już trzy tygodnie temu ostrzegała mnie, żeby się nim zająć. Więc teraz na pilnie szukam dentysty, który przyjmie mnie wcześniej, niż w listopadzie (serio, to termin, który usłyszałem dziś). Przede mną otwarte wyniki wyszukiwania Google, telefon przy uchu i jeszcze nosem przewijam na zegarku złote rady rodzicielki, które mi podrzuca w międzyczasie na Messengerze. XXI wiek, kuźwa mać. Odłączam ładowanie książki, żeby naładować zegarek, a jeszcze nie mogę zmienić temperatury, bo termostat aktualizuje oprogramowanie.
Szczęśliwie jestem jedyną osobą w Wydziale, która ma takie problemy. Technologiczne oczywiście, bo ząb boli też Dziada, jednak w przeciwieństwie do mnie nie dzwoni po stomatologach, a czyta w Onecie, czy płukać mordę krowim moczem czy byczą spermą. Możecie wyrazić swój podziw, że robi to w Onecie, no ale gdzie indziej, skoro książek czytać nie lubi. Internet to niestety taki wynalazek, dany nam przez bardzo mądrych ludzi, a służy głównie bardzo głupim.
Ale jednak coś się zmienia. Dziad ewoluuje. Widzicie, gdy zaczynałem pracę w Urzędzie lata temu (co ja tu jeszcze robię?) stworzyłem niepozorny plik w Wordzie nazwany “Koperta mała”. Ten plik towarzyszy mi w pracy do dziś i jak się pewnie domyślacie gdy muszę coś wysłać to jest to miejsce z góry ustawione do drukowania na kopertach. Przez lata i Dziad i Szef pogardzali tą metodą, ale jednak widzę, że ten pierwszy chyba przymierza się do zmiany. Wpisuje adres w kompie, drukuje na kartce A4, wycina i na klej przymocowuje do koperty… No trudno, ale z ciekawości zapuszczam żurawia do kogo to tak ważne pismo, że wymusiło na nim takie kombinowanie. Kuźwa, oczywiście, że prywata…
Ta ewolucja Dziada nie ma końca, a wręcz przyspiesza im bliżej jest emerytury (a jest bardzo blisko). Niedawno wyrwał mnie znad papierów trudnym pytaniem:
-Proszę pana, czy ja mam w komputerze pingi?
-Co?
-Bo Szef powiedział, że jego syn ma pingi i się zastanawiam, czy też mam?
-Aaaaaaaaaa…Aaaa… Ping. Tak, ma pan.
Grunt mu się palić zaczyna pod nogami, bo w domu ani internetu, ani komputera w żadnej postaci. A skąd będzie ten krowi mocz zamawiał? No raczej nie będzie przychodził tutaj na emeryturze, tzn mam taką nadzieję… I mimo, że od 20 lat codziennie pracuje, ok “pracuje”, przy komputerze to w ogóle go nie ogarnia w nawet najbardziej podstawowych kwestiach, o czym już wiecie. I strasznie strzelił sobie w kolano, bo dopóki pracujemy razem to mógłbym mu po koleżeńsku coś podpowiedzieć.
By na tym dobrze wyszedł. Wszyscy dotychczas dobrze wyszli, wystarczy posłuchać. I nie upierać się przy swoim. A tych dwóch rzeczy Dziad nie potrafi.
-Panie Młody, tutaj jest taka promocja na internet, że 8 gigabajtów, to dużo?
-Zależy. Do przeglądania internetu i okazjonalnie filmu na jutubie wystarczy.
-A pan ile zużywa maksymalnie?
-Mój rekord? 50 giga. W ciągu doby.
-A mógłby pan tu podejść i zobaczyć?
Chciałbym powiedzieć nie, ale ciekawość zwycięża. Zwlekam więc dupsko z fotela, może trochę ruchu też się przyda.
-Ale… Panie Dziadzie, to przecież oferta do telefonu…
-A to nie mogę mieć w komputerze?
-Teoretycznie może, jakby do tego dokupić modem ze slotem sim i WiFi na USB (chce stacjonarny)... Ale po co, przecież wczoraj dałem panu ofertę, bez limitu, jak pan buk przykazał po kablu, co się tam panu nie podobało?
-Bo ta jest 8 zł miesięcznie tańsza.
A może to jednak dobrze, że wcześniej nie kupił i nie truł mi dupy o pomoc?

czwartek, 3 sierpnia 2017

Dzień dwieście pięćdziesiąty czwarty- esteta.

Trochę zmian personalnych ostatnio zaszło w Urzędzie. Największą z nich jest zmiana na stanowisku skarbnika, który przeszedł na zasłużoną emeryturę. Mógł już dawno, ale wiadomo- pecunia non olet. Szczególnie takie pecunia, tak między nami- choć to tajemnica żadna, bo składa oświadczenie dostępne publicznie, to rocznie wypłata + emerytura inkasował równowartość nowego BMW 525D. Trzymał więc się jak najdłużej stołka, choć nie martwcie się o nowego emeryta, został z miesięcznym wpływem na konto zdecydowanie ponad średnią krajową. I moja uwaga co do zasłużonego przejścia nie jest złośliwa- na pewno nie tak, jak złośliwym był on, ale budżet trzymał w ryzach.
Nowa skarbniczka ma wszelkie zadatki na to, żeby niczym nie ustępować swojemu poprzednikowi. Wiem co mówię, współpracowałem z nią na długo zanim została oficjalnie ogłoszona do odziedziczenia berła. I wtedy też ugruntowałem swoją pozycję- zdecydowanie pozytywną. A jeśli miałbym podać jeden fakt o nowej skarbniczce, który byłby istotny z Waszego punktu widzenia jako czytelników bloga, to nie będąc już nastolatką (+/- 50) ma figurę, której większość z nich może jej pozazdrościć. Sam gustuję w zdecydowanie młodszych (choć do Trynkiewicza mi jeszcze daleko), ale chcąc być obiektywnym i szczerym, nie mogę temu faktowi zaprzeczyć.
Czemu to jest ważne? Bo w tym momencie na scenę wkracza Szef- świniopas z zamiłowania, debil z konieczności. I ciśnie po niej, że chodzi w szpilkach, że w obcisłych spódniczkach, że jest już na to za stara. Oczywiście nie jej bezpośrednio, bo na to to on nie ma i miał nigdy nie będzie jaj, ale co poobgaduje to poobgaduje. Choć to prędzej czy później do niej trafi. To ma dwa główne powody. Pierwszy, którym się dziś nie zajmiemy, to Szef nie potrafi inwestować w znajomości. Drugi jest taki, że to prosty chłop ze wsi, który ma bardzo prosto poukładaną estetykę. Przekroczyłaś 30 lat? Nie dla Ciebie szpilki, mini, etc. To nic, że wyglądasz jak Jung Da Yeon*. Jak mieszkanie, to oczywiście z boazerią WSZĘDZIE. Podłoga bez dywanu? Nieakceptowalne. Jesteśmy ostatnim miejscem w Urzędzie, gdzie na korytarzu (KORYTARZU) zachował się długi dywan. Sprzątaczki klną na czym świat stoi musząc go utrzymać w jako-takiej czystości, ja klnę na czym świat stoi bo nie ma tygodnia żebym się nie potknął o jego wyginające się rogi. Szefowi to oczywiście nie przeszkadza, bo przynajmniej “tak miękko się chodzi”.
Ale nie przeszkadza też z innego powodu. Mu po prostu syf nie wadzi, tego chyba nauczył się od swoich świnek, choć podobno świnie wcale w syfie żyć nie lubią. Szefowi on nie przeszkadza. Pod żadną postacią. Uwalony dywan? Spoko, ważne że jest dywan. Nigdy za sobą nie wsuwa krzeseł, zostawia je po prostu na środku przejścia. I w jego główce nic nie jest w stanie połączyć tego z ciągłym jego przeciskaniem się po biurze, bo krzesło stoi na środku. I właśnie przeciskaniem się, bo mimo, że to krzesło, które zostawił przeszkadza mu w dojściu do szafy, to i tak go nie wsunie. O żarciu puszek rybnych wspominam tylko kurtuazyjnie. Marynarka tak samo- być musi, bo przecież dyrektor musi być w marynarce, ale że wygląda… Hm, kojarzycie takiego turbo stereotypowego rolnika z ogorzałą, niedogoloną facjatą, co przyjeżdża do miasta do urzędu? No to taką samą marynarkę nosi Szef.
Dlatego też niespecjalnie zdziwiło mnie, gdy przybiegł do mnie zaraz po wyjściu przewodniczącego Kółka Różańcowego. Widzę na jego kaprawej mordzie wyraz triumfu jakby dopiero co pokonał Wercyngetoryksa i macha kartką.
-Patrz na to.
Patrzę. No nie wiem, nic tutaj nie widzę dziwnego, pismo jakich miliony.
-No co?
-No widzisz?
-Ale co mam widzieć?
-No to pismo.
-Ale co z nim nie tak?
-Oni mają NAGŁÓWEK.
Patrzę jeszcze raz, no jest nagłówek z logo, nazwą i danymi Kółka.
-Mają. I co z tego?
-Jak ty nic nie rozumiesz. Zobacz jak marnują pieniądze jakie im dajemy! Ha! Nagłówek! Ha! No nie mogę.
Bierze mi to pismo i wylatuje z nim z biura. Zaraz pół Urzędu będzie wiedziało, że Kółko drukuje pisma z nagłówkiem, bo że Szef jest nienormalny to wie już cały.

__________
*- jeśli jeszcze jej nie znacie, to wklepcie sobie w Google Grafika Jung Da Yeon, a jak już się napatrzycie przeskoczcie na Wszystko i wujek Google powie Wam, ile ma lat.