Dzień dziesiąty- u Szefa, na imieninach...

Dziś w urzędzie wielkie święto. Może nie w całym, ale z pewności w moim wydziale- Szef ma rocznicę. Nie są to co prawda tytułowe imieniny, ani urodziny, ale jednak. Dowiedzieliśmy się rano, szybka zrzutka na tradycyjnie Polski prezent w postaci płynnego chleba o zawartości ducha (spiritus) w okolicach 40% i jesteśmy gotowi. Co prawda z rana trzeba troszkę popracować, a ruch mieliśmy dziś wyjątkowy. Zdarzało się, że symultanicznie trzeba było prowadzić dwie rozmowy na dwóch telefonach i jeszcze obsługiwać klientów. Taki młyn mieliśmy całe 20 minut, więc wielu doszło do wniosku, że około 13 czas na przerwę w pracy i świętowanie.

Udaliśmy się więc wszyscy do sali konferencyjnej, a tam już stoły zastawione, kawa, herbata, cukierki i kilkanaście ciast. Życzeń i radości co nie miara. Historie z życia wzięte, towarzystwo się rozkręca, to Szef wychodzi. WTF? Dlaczegóż to? Ano oczywiście, po lemoniadę. W końcu to nie byłaby typowo Polska impreza, gdyby zabrakło lemoniady.

"Chluśniem bo uśniem, łykniem bo odwykniem". Gdy już szklanki miały iść w górę rozdzwonił się telefon. Ktoś tam odebrał, odłożył i stwierdził "szybko, chlejemy na raz, SZEF idzie".

Łyknęliśmy aż w gardełkach nam zabulgotało od bąbelków z lemoniady. Szybkie wietrzenie pomieszczenia, chowanie szklaneczek. Bo SZEF to nie Szef. Tym razem chodziło o Szefa wszystkich szefów. Numero uno naszego urzędu. Kopnął mnie niezwykły zaszczyt zasiadania obok jego magnificencji, który wpadł na całe 7 minut wypijając pół filiżanki kawy, rzucając merytoryczny komentarz aparycji urzędniczej "ty gruby jesteś to zmarszczek nie widać" i zjadłszy jeden kawałek ciasta ruszył dalej. Choć człowiek jest na prawdę spoko, tylko w ciągłym biegu. Zaskakuje mnie jakim cudem jest w stanie spamiętać wszystkie sprawy jakie ma na głowie.

Impreza trwała dalej, choć lemoniada się skończyła i musieliśmy pić kawę bądź herbatę zagryzając 7 rodzajami ciasto. Po jakichś 2 godzinach rozeszliśmy się do biur, no bo w końcu 15, czas do domu.