W życiu jak w seksie. Albo macie zaufanie, albo musicie uważać żeby nie wylądować z palcem w dupie. A mając w pamięci przysłowie “daj palec, wezmą całą rękę” to cieszyć się wypada, że tylko palcem. Nie inaczej jest u mnie w robocie, a ponieważ Szefa nie darzę jakimkolwiek zaufaniem to staram się mieć oczy dookoła głowy i ciągle ściśnięte pośladki. Niestety czasem opuszczam gardę…
Jeśli wydawało Wam się, że telefony o których pisałem w zeszłym tygodniu na tym się zakończyły, to jesteście w błędzie. Pierwsze co zrobiłem po przyjściu do biura to oczywiście chwyciłem dokumenty od obowiązkowego szkolenia, na które mam jechać, a które okazuje się obowiązkowym nie być. Zgłosił mnie dość późno i nie dostaliśmy potwierdzenia, więc dzwoniłem jeszcze z nadzieją, że skoro liczba miejsc jest ograniczona, a także obowiązuje kolejność zgłoszeń, to mnie nie przyjmą. Przyjmą. Mimo zamknięcia przyjmowania zgłoszeń i tak przyjmują bo mają pełno wolnych miejsc. No w końcu jakim trzeba być debilem, żeby zapisać się na opcjonalne szkolenie trwające osiem godzin w piątek z dojazdem w jedną stronę dwieście kilometrów?
No i teraz jeszcze muszę tą trasę obskoczyć. Mógłbym samochodem. Mógłbym, ale mogę jedynie spojrzeć na smutne, puste miejsce parkingowe pod oknem.
Ano tak, heh… No cóż, witaj z powrotem mój odwieczny wrogu, PKP. Jakbym chciał zdążyć, to musiałbym rozpocząć podróż jakoś przed szóstą rano. A zakończyć? No cóż, to PKP, więc koniec zależy od łaskawości bogów… Postanowiłem jeszcze ratować się, że może ktoś z okolicy jedzie i by mnie zabrał ze sobą. Więc zaczynam dzwonić od najbliższych, geograficznie, sobie.
-Cześć, w piątek jest to szkolenie, jedzie ktoś od was?
-Ocipiałeś? Jakim trzeba być debilem, żeby…
Faktycznie, trzeba być. Jednak wreszcie znalazłem jednego takiego jak ja i wyjazd jakoś jest ustawiony. Nie to, żebym się nie cieszył na spieprzony piątek… Ale wytłumaczcie mi, jaki kretyn organizuje szkolenia w piątek? I do tego dzień św. Patryka. Z pewnością nikt poważny…
A gdy jesteśmy już o poważnych ludziach to niech będzie taka puenta na zakończenie dzisiejszej notki. Idę z koleżanką z innego biura, do kolegi z jeszcze innego biura. Sprawa powiedzmy, że dość ważna, tak oceniłbym jej ważność na kilkaset tyś, no może do miliona nowych polskich złotych. Rozmawiamy z nim, coś tam ustalamy, on w biurze siedzi z dwoma innymi osobami. Nie jest to coś, co nas zadowoliło, więc do tematu postanowiliśmy wrócić dnia następnego, przemyśleć, może trochę strategię zmienić. Dobrą dobę później znów do niego idziemy.
-Cześć, słuchaj odnośnie naszej wczorajszej rozmowy…
-My wczoraj nie rozmawialiśmy.
-Co? No przecież byliśmy tu wczoraj i mówiliśmy…
-Nie było was tu wczoraj.
-Darek, przecież doskonale wszyscy wiemy, że tu byliśmy w dokładnie tym samym składzie.
-Nie.
cojestgrane.swf
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz