Dzień sto osiemdziesiąty pierwszy- lanie wody.

Pamiętacie, że niecały rok temu przenosiłem mój magiczny magazyn. Ponieważ teraz jest przy szkole, to mieliśmy z tym trochę przepychanek z dyrektorem. Ogółem jak to dorośli ludzie jakoś je wszystkie ugadaliśmy już po tym jak Szef strzelił focha jak stąd do Pekinu, obraził wszystkich i ostentacyjnie wyszedł. Czyli gdy mogliśmy wreszcie spokojnie popracować. Stanęło na tym, że oddamy im część pomieszczeń przy samym wejściu. I dobrze na tym wyszliśmy gdyż okazało się, że akurat w tym pomieszczeniu co dostali na jednej ze ścian wychodzi wilgoć. Jakiś metr na metr, no ale problem jest. W związku z tym jednego dnia zorganizowali mikro-zebranie z ludźmi odpowiedzialnymi za tą inwestycję, żeby naradzić się co z tym fantem dalej począć. Spotkaliśmy się, otwieramy drzwi, a z dołu uderza w nas para i szum wody. Woźny szybko pobiegł zakręcić zawory, a po zorganizowaniu gumiaków weszliśmy do środka. Muszę przyznać, że po tym jak wywaliła rura z gorącą wodą zrobiła się całkiem miła sauna. Oddychać ledwo się da, gorąca woda miło grzeje stopy i skrapla się z sufitów. Tym sposobem poprzedni problem wilgoci zrobił się nieaktualny.

Oczywiście czym prędzej otworzyłem magazyn i nie zdziwiłem się. Sprzęt pływa sobie radośnie. A właściwie stoi w wodzie, bo jest za ciężkie, żeby się unosić. No nic, trzeba wziąć się do roboty. Na szczęście wykonawca przysłał zaraz ludzi i mogłem się zająć pracą intelektualną. Przede wszystkim, dlaczego mimo zatamowania wycieku woda ciągle stoi i nie spływa przez odpływy. Po inspekcji okazało się, że są zapchane zaschniętymi fugami. Ludzie odbierający inwestycję skwitowali to słowami “dziwne, u nas działało”... Czy ja pracuję w IT?

Udrożnione odpływy od razu zaczęły wylewać wodę. Patrząc po tempie, w jakim to postępowało robotnicy wysnuli wniosek, że gdyby nie to, to nie byłoby źle i kogoś trzeba powiesić za jaja. Patrząc na wiry tworzące się w odpływach wspomniałem czasy studenckie, gdy w środku pola opróżnialiśmy dziurę wielkości basenu olimpijskiego. I żałowałem, że w przeciwieństwie do tamtego wydarzenia nie mam pod ręką piwa. A może to i dobrze, bo spływanie długo nie trwało. Nie dlatego, że cała woda spłynęła, ale dlatego, że większość nie chciała spływać. Jeden z robotników wziął szuflę i pchnął wodę, z której część wleciała do odpływu, a reszta radośnie cofnęła się do niego. Posadzki samopoziomujące się… wasza mać… Koniec końców po spacerze po pomieszczeniach jednoznacznie potwierdziłem rzecz już oczywistą, odpływy są w najwyższym możliwym punkcie. Gratuluję, teraz do szufel.

W 3 godzinie przelewania wody wrócił inwestor z informacjami od ubezpieczyciela, że wyśle kogoś do oceny i żeby do tego czasu niczego nie ruszać poza usunięciem wody.

-Świetnie, to o której będzie, bo muszę rozłożyć sprzęt do wyschnięcia. Zaraz zacznie rdzewieć i gnić.

-W ciągu dwóch tygodni.

-W sensie dwóch godzin?

-Nie, dwóch tygodni.

-Ale, czemu tak?

-No czemu, czemu? Musiałem mieć ubezpieczenie do przetargu, to przecież wziąłem najtańszą ofertę.

Trudno. Zresztą przyjechał nie z tym, ale przywieźć swoim ludziom nowy zawór do zamontowania w miejscu starego, pękniętego. Oczywiście taki sam jak poprzedni, czytaj- najtańszy. Oczywiście nie posłuchałem z zostawieniem sprzętu, do momentu przyjścia przedstawiciela ubezpieczyciela (po prawie 2 tygodniach…) wszystko zdążyło wyschnąć. A ja zajmuję się upychaniem sprzętu na wyższych półkach, biorąc pod uwagę zamontowany zawór nie chcę, żeby cokolwiek stało w pobliżu podłogi.