Dzień dwieście trzydziesty trzeci- spokojnie Andrzeju.

Ostatnio jak wiecie miałem drobne wybrakowanie magazynu. Drobne, znaczy, że wywiało większość sprzętu i pomieszczenia teraz świecą pustkami. W jednym w ogóle zostały tylko regały. Dzwoniłem przed tym na górę zapytać, czy coś tam nam w zamian za to skapnie. Oczywiście. Dzwonię teraz, doprecyzowali- oczywiście, że nie. Tzn. oferują mi na otarcie łez 30 szt. sprzętu w zamian za wybrakowane parę tysięcy szt. Powiedziałem więc, że ja to w sumie mam na tyle w dupie, że specjalnie nawet nie płaczę. Na co oni, że w takim razie gówno dostanę. Nie no, żarcik. Dostanę. 30 szt. To żarcik nie był.

Trochę mnie to jednak boli, bo każdego dnia zza zachodniej granicy docierają do mnie nowinki z normalnych krajów o tym, jak życie wygląda w miejscach, w których słowiańska logika traci przyrostek logika. I tak dowiedziałem się od kolegi z krainy piwem i wurstem płynącej, że w sumie nie rozumie mojego problemu. U nich jak kupuje się jakiś sprzęt, to już w momencie zakupu wiadomo, że on zostanie wybrakowany za 5 lat, 3 miesiące i 17 dni, więc za 5 lat, 3 miesiące i 18 dni będzie nowy. I to nie podlega jakiejkolwiek dyskusji, bo dla wszystkich osób decyzyjnych jest to rzecz oczywista i już w tym momencie jest zabezpieczony punkt w budżecie na za 5 lat. Wyobrażacie to sobie u nas? Ja tak, ale tymi samymi ośrodkami w mózgu, którymi wizualizuję seks ze Scarlett Johansson.

Szef takiego problemu nie ma, bo i nie wie kim jest Johansson, i nie wie co się dzieje na zachód od linii Odry. No, bardzo odważnym twierdzeniem byłoby też powiedzieć, że jakieś ośrodki w mózgu u niego przejawiają oznaki aktywności. Może poza tymi odpowiedzialnymi za czynności fizjologiczne, w tym wydalanie nieprzemyślanego rozwolnienia werbalnego.

Ostatnio we dwóch z jednym facetem próbowaliśmy mu wytłumaczyć różnicę między “i” i “albo”. Wszystko zaczęło się dość niewinnie.

-Będę na otwarciu ja, albo Roman i Andrzej.

-Czyli Andrzej będzie na pewno? -dopytał Szef.

-Nie. Będę ja, albo Roman i Andrzej.

-Będziesz ty i Andrzej albo Roman i Andrzej, tak?

I tak pół godziny. A żeby było śmieszniej, to nie zrozumiał.

-I otwierając wszystko się wtedy podpisze.

-Ty i Andrzej?

-Nie. Ja, albo Roman i Andrzej.

-Czyli Andrzej będzie?

-Słuchaj, może tak…

I kolejne pół godziny tłumaczenia teraz na przykładach. Już nawet nie po to, żeby zrozumiał, ale żeby przeciążyć jego synapsy i odejść od tematu Andrzeja. Kompletnie w tamtej chwili nieistotnego zresztą. Bo Andrzej to takie piąte koło u wozu w organizacji, z którą będziemy na otwarciu. Można by wręcz powiedzieć, że przejęty wraz z resztą majątku i wszystkim trochę go żal, a mimo, że praktycznie kompletnie nieprzydatny, to pozostawili go na mało wymagającym stanowisku. On zresztą sam już wie, że trochę nie ogarnia i jego funkcja jest bardziej honorowa, bo z niczym poważnym nie da sobie rady. Nie ma wiedza poszła do przodu, umiejętności zardzewiały i takie tam. Ale nawet on po wyjściu od nas mnie zapytał:

-Ten koleś serio jest tu dyrektorem?